Установлено, что проверенные организации активно «сотрудничали» с субъектами, имеющими повышенный риск совершения правонарушений в экономической сфере, а также с иностранными «лжефирмами». Как следствие — ущерб интересам государства в виде недоплаты налогов и сборов.
В этой связи субъектам хозяйствования следует знать и помнить, что Указом Президента Республики Беларусь № 488 от 23.10.2012 «О некоторых мерах по предупреждению незаконной минимизации сумм налоговых обязательств» определена обязанность плательщиков по проверке первичных учетных документов контрагентов на предмет их соответствия требованиям законодательства и действительности.
При этом проверить белорусских контрагентов достаточно просто: реестр «неблагонадежных» находится в открытом доступе на сайте МНС, так же как и электронный банк данных бланков документов и документов с определенной степенью защиты и печатной продукции.
Вместе с тем информация об иностранных контрагентах незначительна, можно даже сказать, что отсутствует. В этой связи велик риск выбрать «не того» поставщика или покупателя, и на сегодня отмечается тенденция роста незаконных схем минимизации налогов посредством использования именно иностранных «лжефирм».
Расплатой за неверный выбор и беспечность являются недоплата налогов в бюджет, начисленные пени, административная или уголовная ответственность.
В наших случаях обоим проверенным предприятиям за проявленную доверчивость к поставщику придется дополнительно заплатить в бюджет налогов в общей сумме 1430 тыс. руб. А ведь, соблюдая требования законодательства, можно было потратить эти деньги, к примеру, на модернизацию производства.
Отдел контроля потребительского рынка и сферы услуг КГК Минской области 
Пра тое, як адзначалі гэтае свята, расказвае жыхарка в. Душава Ніна Пятроўна Тарчыла, 1943 года нараджэння:
— Калі з 6 на 7 студзеня была куцця посная, то з 13 на 14 яна называлася шчодрая. Каб яе прыгатаваць, мама (а звалі яе Вольга Вікенцьеўна) заўсёды таўкла жытняе зерне ў драўлянай ступцы. Потым залівала вадзічкай і ставіла ў печку. Добра, калі быў мёд, тады куцця атрымлівалася салодкай. Напярэдадні самога свята елі куццю посную, а на наступны дзень мама засмажвала сала і палівала яе. Дарэчы, нарадзілася я ў вёсцы Затур’я, што на Нясвіжчыне. А там Шчодры вечар заўсёды адзначалі і адзначаюць зараз весела. Мама брала рэшата, туды клала сена і ставіла на покуць, а выносіла ўжо пасля Вадохрышча. Таксама мама пякла бліны, таўкла мак у цёплай вадзічцы з цукрам. Мы макалі бліны ў мак ды так і елі.
Калі калолі кабана, мама заўсёды пакідала кавалак кумпяка на Каляды, а потым запякала яго ў печцы, адварвала каўбасу. Добра, калі ў Шчодры вечар у хаце на стале стаіць засмажаная або звараная свіная галава — сімвал дабрабыту і пладавітасці.
Рабілі мы і тоўстыя пухнатыя бліны: малако, трошкі вады, 6 альбо 7 яек, соды крыху. Такія бліны насілі на вяселле ці на хрэсьбіны. Брала мама з бочкі і салёныя агуркі, расол. Ды расол той мы пілі з бульбай: мама напарыць-напарыць бульбы, забеліць расол смятанай — і от смачна было! А потым яна далівала ў бочку вады, каб агуркі не сапсаваліся.
Мая мама любіла выпякаць, і я люблю. Смачнымі і прыгожымі атрымліваюцца мішкі. Бяру 1 шклянку цукру, 8 альбо больш яек, муку і крыху алею. Спачатку ўзбіваю яйкі з цукрам, каб атрымалася пенка, дадаю муку, маргарын (тады мішкі будуць мякчэйшымі), уліваю жаўткі і добра перамешваю. Потым раскладваю па формачках і стаўляю ў печ. Так я рабіла і лебедзя на вяселле ўнуку, і вавёрачак. Вельмі даспадобы прыходзіліся і хрушчы. Яйкі, цукар, муку і соду добра перамешваю. Цеста трэба раскатаць тоненька-тоненька. Потым парэзаць на палосачкі і выпякаць. Раней я іх абсмажвала ў тлушчы, а зараз у алеі.
А які ж Шчодры вечар без варажбы! Калі была маладая (недзе ў канцы 50-х гадоў ХХ ст.), любіла даведвацца пра будучае. Мы бралі дровы, хто колькі зможа, заносілі ў хату і лічылі. Калі іх набіралася цотная колькасць, значыць, быць у пары, калі няцотная — то адной. Абдымалі штыкеціны плоту і таксама лічылі іх колькасць. Пяклі бліны, потым прыносілі іх у хату і прыводзілі сабаку. Калі сабака з’ядаў блін, то гэта добра, а калі нёс яго на покуць ды яшчэ спрабаваў закапаць — быць бядзе. Так аднойчы сабака наваражыў блізкую смерць мамінай сястры, яна і памерла даволі маладой.
Тата мой, Пётр Міхайлавіч, хадзіў калядаваць з аднавяскоўцамі. Яны бралі гарбуз, вырэзвалі сярэдзіну, туды ставілі свечачку і запальвалі яе. Ставілі гарбуз на палку. Святло было відно здалёк, а калі дзьмуў ветрык, то гарбуз круціўся.
Пра тое, як Шчодры вечар адзначалі жыхары в. Домантавічы, расказала Нэла Іванаўна Мартынчык, 1936 года нараджэння:
— Любілі мы і ўсялякія штукарствы вырабляць. Напрыклад, бралі попел і высыпалі дарожку ад хаты хлопца да хаты дзяўчыны, якія хадзілі адзін да аднаго. Альбо вылівалі чарнілам. Ці знімалі брамкі і пераносілі зноў-такі ад хаты хлопца да дзяўчыны. Хадзілі па вёсцы, песні спявалі, а нам давалі хто яблыкі, хто цукеркі якія.
Канешне, рабілі куццю. Спачатку посную, а потым шчодрую. Елі яе самі, а на трэці дзень аддавалі курам.
Зараз на свята абавязкова прыгатую мачанку. Спачатку абсмажваю маленькія кавалачкі мяса, сала, размочаныя сушаныя грыбы. Потым абсмажваю цыбулю. На чыгунок 2,5 літра бяру прыкладна 5 лыжак мукі, разбоўтваю ў вадзе і заліваю ў чыгунок. Туды ж дадаю і цыбулю, соль. Да мачанкі абавязкова пяку аладкі.
Раблю і катлеткі. Да фаршу дадаю дзве бульбіны, кавалачак батона, перац, соль, адно ці два яйкі, дробна парэзаную цыбулю. Добра перамешваю, фармую, абмочваю ў муцэ і спачатку смажу, а потым стаўлю ў печку, каб яны ўмлелі.
Каб прыгатаваць курыцу, рэжу яе на невялікія кавалкі, кладу на патэльню і чакаю, каб яны падрумяніліся з двух бакоў. Потым даліваю вады і стаўлю тушыцца.
Стараюся зрабіць да гэтага стала і ягадны кісель. Бяру 5 лыжак замарожаных ягад або варэння, 2 лыжкі крухмалу (можна і болей), цукар па смаку. Кіпячу ваду (прыкладна 2 літры). Ягады спачатку размарожваю, потым кладу ў ваду. Крухмал развожу ў шклянцы халоднай вады і ўліваю ў каструльку з ягадамі тонкім струменьчыкам, увесь час памешваючы. Як толькі кісель пачне закіпаць, адключаю. Разліваю гарачы напой у кубкі. Каб не ўтваралася плеўка, зверху пасыпаю цукрам. Калі дадаць крухмалу больш, кісель атрымаецца густым, як сучаснае жэле.
Муж мой Мікалай Мікітавіч вельмі любіць, як я гатую. Дарэчы, мы з ім вучыліся разам у школе, сябравалі з 8 класа. Потым ён пайшоў служыць у армію, а я чакала яго. Прыйшоў — мы і ажаніліся. Выгадавалі траіх дачок, зараз маем ужо дваіх праўнукаў.
Запісала Дзіяна ТКАЧЭНКА 
Ф.К.Абрамчык[/caption]
Сёлета, 14 студзеня, нашаму славутаму земляку споўнілася б 90 гадоў. Ні лёс, ні ўлады не абышлі яго пільнай увагай. Былі ў Фёдара Канстанцінавіча і адказныя пасады, і пасяджэнні ў прэстыжных прэзідыумах, і, як у кожнага разумнага чалавека, начныя спавядальныя нарады са сваім сумленнем, і імкненне рабіць сваю справу як мае быць.
Нарадзіўся Фёдар Канстанцінавіч 14 студзеня 1927 года ў вёсцы Доўгае Капыльскага раёна. Вучыўся ў Цімкавіцкай школе. І сёння ў сям’і ўнучкі Фёдара Канстанцінавіча Ганны Віктараўны разам з іншымі дакументамі беражліва захоўваюцца Пахвальныя лісты, якія ўручалі Федзю Абрамчыку за выдатную вучобу і прыкладныя паводзіны. Але вучобу абарвала вайна. Як і ўсім равеснікам, давялося яму зведаць жахі ваеннага ліхалецця, перажыць нямецкую акупацыю, горыч страты — у 1944 годзе без вестак згінуў брат Канстанцін.
Пасля вызвалення Капыльскага раёна ад нямецка-фашысцкіх захопнікаў нейкі час Фёдар разам з бацькамі Канстанцінам Сямёнавічам і Стэфанідай Мікалаеўнай працаваў у калгасе «Камсамолец», дапамагаў аднаўляць разбураную гаспадарку. У снежні 1944 года юнак быў прызваны Бабруйскім райваенкаматам і накіраваны ў 38-мы вучэбна-стралковы полк 45-й вучэбна-стралковай дывізіі. Менавіта там пачалася яго вайсковая служба, у якой пазней былі пасады памочніка камандзіра ўзвода, сакратара пярвічнай камсамольскай арганізацыі, памочніка начальніка палітаддзела па камсамольскай рабоце…
Журналіст Усевалад Гурыновіч, колішні супрацоўнік Капыльскай раённай газеты, так успамінаў зіму 1944-45 гадоў, калі разам з танклявым сямнаццацігадовым салдацікам Фёдарам Абрамчыкам, які быў мінамётчыкам, ад цямна да цямна знаходзіўся на калючым марозным сіверы з трыццаціградуснай мінусавой адзнакай. «Аж нельга было дакрануцца да жалеза. А мы зарывалі яго ў снежную бель, накручвалі рукаяткі прыцэльных механізмаў. Надзвычай цяжка давалася строгая вайсковая вывучка. Але час вымагаў вучыцца валодаць баявой тэхнікай, займацца рознымі фізічнымі практыкаваннямі, каб камандаваць разлікам і аддзяленнем на самым заключным этапе вайны».
У 1948 годзе Фёдар Канстанцінавіч паступае ў Львоўскае ваенна-палітычнае вучылішча, якое заканчвае з залатым медалём па Першым разрадзе. Многія гады жыцця ён прысвяціў выхаванню маладых воінаў. Служба давалася лёгка, хоць восем год давялося несці гэтую вахту ля сцюдзёнага Баранцава мора. Павінна была прывыкаць да такіх умоў жыцця і маладая жонка Фёдара — Ніна Цімафееўна, якая там падаравала мужу дваіх хлопчыкаў-блізнятак (пазней у сям’і нарадзіўся і трэці сынок).
[caption id="attachment_54656" align="aligncenter" width="350"]
Ф.К. Абрамчык - курсант Львоўскага ваенна-палітычнага вучылішча, 1950 г.[/caption]
Вось радкі з прадстаўлення да чарговага воінскага звання, якое было зроблена на імя камандуючага Паўночнай ваеннай акругі ў лістападзе 1950 года: «Лейтэнант Абрамчык Ф.К. паказаў сябе дысцыплінаваным, палітычна адукаваным палітработнікам. Сістэматычна працуе над павышэннем сваіх ваенных і палітычных ведаў і сваёй дзелавой кваліфікацыі. Па ваенных дысцыплінах мае толькі добрыя і выдатныя паказчыкі. Актыўна ўдзельнічае ў грамадскім жыцці палка, аказвае дапамогу камандзіру ў паляпшэнні баявой і палітычнай падрыхтоўкі і ўмацаванні воінскай дысцыпліны. Сярод камсамольцаў і несаюзнай моладзі карыстаецца заслужаным аўтарытэтам».
Не здрадзіў сабе Фёдар Канстанцінавіч і пасля таго, як, зняўшы ваенны кіцель з пагонамі капітана і пераапрануўшыся ў цывільнае адзенне, у 1958 годзе вярнуўся на родную Капыльшчыну. Яго шырокая эрудыцыя, багатая практыка, глыбокая вайсковая палітычная падрыхтоўка вельмі спатрэбіліся на пасадзе лектара аддзела прапаганды і агітацыі райкама партыі. Усё жыццё Фёдар Канстанцінавіч папаўняў свой багаж ведаў: з чырвоным дыпломам завочна скончыў Мінскую вышэйшую партыйную школу, займаўся сама-адукацыяй. Яго высокаідэйныя, насычаныя фактурай лекцыі з цікавасцю слухалі ў вялікіх і малых аўдыторыях, у клубах, на фермах і на палявых станах. Бадай, у гэты перыяд не было ў раёне чалавека, які б не ведаў прозвішча Абрамчык.
З цягам часу партыя паставіла перад камуністам Абрамчыкам новыя задачы: яго пасада загадчыка аддзела прапаганды і агітацыі Капыльскага РК КПБ змянілася на новую, больш адказную і адначасова пачэсную — у 1973 годзе яго прызначаюць старшынёй Капыльскага раённага камітэта народнага кантролю. Не праходзіла ні аднаго месяца, каб у раённай газеце «Слава працы» не з’яўляліся тэматычныя старонкі, складзеныя з матэрыялаў, напісаных па слядах работы і дзейнасці народных дазорных. Асабліва шмат было рэйдавых матэрыялаў за подпісам групы дасведчаных людзей на чале з Ф.К. Абрамчыкам.
[caption id="attachment_54650" align="aligncenter" width="560"]
Ф.К. Абрамчык (чацвёрты справа) з кіраўніцтвам Капыльскага раёна, 1981 г.[/caption]
На ўсё ў яго хапала часу. Акрамя службовых абавязкаў Фёдар Канстанцінавіч з такім жа энтузіязмам выконваў грамадскія. Неаднаразова ён быў абраны дэпутатам Капыльскага раённага Савета народных дэпутатаў, заўсёды знаходзіў магчымасць сустрэцца з ветэранамі вайны. Яго наогул вельмі цікавіла мінулае сваёй Айчыны, а хто ж можа больш дакладна расказаць пра падзеі, калі не іх сведкі! Менавіта тады і зарадзілася ў Фёдара Канстанцінавіча думка аб’яднаць гэтыя ўспаміны, усе звесткі, якія давялося знайсці, у кнігу. Ёй і стала гісторыка-дакументальная хроніка «Памяць. Капыльскі раён», над стварэннем якой таксама шчыра працаваў колішні рэдактар «Слава працы» Віктар Адамавіч Семянкевіч — добры сябра і аднадумца Фёдара Канстанцінавіча.
У час, калі ішла работа над падрыхтоўкай да друку кнігі, Абрамчык ужо працаваў у раённым краязнаўчым музеі. З яго ўдзелам ішло і папаўненне музейных фондаў — кожны год да 800 адзінак. «Нас прыцягвала да Фёдара Канстанцінавіча яго душэўная шчодрасць, спагадлівасць, глыбокая прыстойнасць, — успамінае дырэктар музея Валянціна Шуракова. — Ён заўсёды паступаў так, як лічыў правільным. Моцны быў чалавек». Напэўна, такія ж уражанні засталіся ва ўсіх, каму давялося асабіста ведаць Фёдара Канстанцінавіча. На жаль, у студзені 2003 года яго сэрца перастала біцца. Але ён назаўсёды застаўся ў памяці сваіх родных, якія ашчадна захоўваюць усё, што звязана з любым дзядулем; у кнігах — акрамя ўжо ўзгаданай Ф.К. Абрамчык быў аўтарам тапанімічнага слоўніка «І гэта ўсё мой край». Ляжыць у рукапісе і чакае свайго часу яшчэ адзін твор, напісаны рукой краязнаўцы — «Копыль — частновладельческий город Беларуси в 16-18 веках», датаваны 3 лютым 1996 года.
Старанная праца і бездакорная служба нашага героя на карысць свайму народу былі адзначаны ордэнамі Айчыннай вайны II ступені, Чырвонай Зоркі, медалямі «За баявыя заслугі», «За перамогу над Германіяй у Вялікай Айчыннай вайне 1941-1945 гг.», «За працоўную доблесць», «За працоўную адзнаку», «За доблесную працу. У азнаменаванне 100-годдзя з дня нараджэння У.І. Леніна», польскім сярэбраным медалём, трыма Ганаровымі граматамі Вярхоўнага Савета БССР, шматлікімі юбілейнымі медалямі.
Так, героі нашага часу жылі і жывуць сярод нас. Яны сваёй шматгадовай, добрасумленнай працай робяць усё, каб наша Беларусь красавалася і багацела з кожным годам. І імёны гэтых людзей мы павінны ведаць.
Маргарыта САКОВІЧ
Фота з архіва сям’і Абрамчыка Ф.К. 
Душевные музыкальные композиции подарила гостям Ирина Рай. А участники мероприятия Людмила Матусевич, Анна Корбут, Мария Шкуринская и Нина Юруц пели песни, которые буквально с первых нот подхватывали все гости праздника. Много эмоций и улыбок вызвали исполненные Иваном Злотником музыкальные номера под гармонь. Всем известные и любимые «Домик окнами в сад», «Малиновка», «Одинокая гармонь» никого не оставили равнодушным. Участники мероприятия весело пели, а некоторые даже танцевали. Кстати, все гости-артисты активно посещают музыкальный кружок, который действует на базе отделения дневного пребывания для граждан пожилого возраста Копыльского ТЦСОН. Не обошлось без Деда Мороза и Снегурочки, которых весело встречали гости.
Много теплых слов и пожеланий в этот день было сказано друг другу, много подарено дружеских улыбок — новогодний огонек прошел в атмосфере душевного тепла.
Кристина ЖОГОЛЬ
Фото автора 
Не сакрэт, што ў Капыльскім раёне функцыянуюць грамадскія арганізацыі, якія пастаянна знаходзяцца ў полі зроку: іх справы вядомы многім, пра іх дзейнасць часта расказваюць сродкі масавай інфармацыі. Аднак ці многія нашы чытачы могуць сказаць, якія задачы стаяць, напрыклад, перад пярвічнай арганізацыяй грамадскага аб’яднання «Беларуская федэрацыя пажарна-выратавальнага спорту» альбо раённай арганізацыйнай структурай рэспубліканскага дзяржаўнага грамадскага аб’яднання «Беларускае таварыства паляўнічых і рыбаловаў»? Як аказалася, даволі важныя. Іншая справа, як яны рэалізуюцца. У Аляксандра Ліпніцкага было нямала пытанняў да Валерыя Долбіка, які ўзначальвае арганізацыю, што аб’ядноўвае вакол сябе аматараў палявання і рыбалкі. Паводле слоў Валерыя Уладзіміравіча, людзей, якія бавяць свой вольны час з паляўнічай стрэльбай у руках, становіцца менш. Страціла арганізацыйная структура і права на арэнду возера ў Багушах. Усё гэта адмоўна ўплывае на даходы і, у прыватнасці, на такі паказчык, як экспарт паслуг. А таму Аляксандр Ліпніцкі запатрабаваў распрацаваць канкрэтныя мерапрыемствы, якія змогуць палепшыць сітуацыю, і прадставіць іх на разгляд.
Больш шырока выкарыстоўваць у сваёй рабоце сацыяльныя сеткі прапанавана Аляксандру Зялінскаму, які ўзначальвае Капыльскую арга-нізацыйную структуру РДГА «Беларускае дабраахвотнае пажарнае таварыства». Такім чынам можна даступна расказваць пра правілы пажарнай бяспекі прадстаўнікам розных слаёў насельніцтва. «Мы павінны навучыць людзей, як трэба сябе паводзіць у непрадбачанай сітуацыі, — адзначыў Аляксандр Ліпніцкі. — Адпрацаваць з імі алгарытм дзеянняў пры пажары і падчас іншай небяспекі». Атрымаў даручэнне арганізаваць раённыя спаборніцтвы па пажарна-выратавальным спорце Віктар Гняцько — старшыня пярвічкі ГА «Беларуская федэрацыя пажарна-выратавальнага спорту».
Уздымаліся падчас сустрэчы і праблемы, з якімі сутыкаюцца інваліды па зроку. Іх агучыла Наталля Хмыз, якая ўзначальвае пярвічную арганізацыю, што аб’ядноўвае такіх людзей. Каб палепшыць якасць жыцця інвалідаў, прагучала просьба аб арганізацыі работы сацыяльнага таксі, абсталяванні ўваходаў у прыватныя гандлёвыя кропкі парэнчамі і інш. Аляксандр Мікалаевіч паабяцаў вывучыць такую магчымасць.
Расказвалі пра сваю работу таксама прадстаўнікі іншых грамадскіх арганізацый. Галоўная думка, якая гучала падчас абмеркавання напрамкаў іх дзейнасці, заключаецца ў тым, што ўлада і грамадскасць павінны ісці насустрач адзін аднаму. Тады рэзультат будзе станоўчым, паколькі ў нашай сацыяльна арыентаванай дзяржаве ўсё павінна рабіцца на карысць людзей.
Маргарыта САКОВІЧ 
