53
Прашу я прабачэння…
14.10.2017
Алена Острыкава
Мне не забыць твой вобраз
мілы,
Пагляд тваіх задумлівых вачэй.
На ўсё ў цябе хапала сілы,
Сама ж недасыпала ты начэй.
Маленькім нам спявала
калыханку
І ад хвароб усякіх берагла.
Уставала рана-спазаранку:
Паліла ў печы і аладкі нам пякла.
Пасля ў школу нас ты
адпраўляла,
Сама ж ішла на працу ў калгас.
Цяплом сваім усіх нас сагравала,
Хвіліну кожную ты думала пра
нас.
Прасіла ў Бога ўсім ты нам
здароўя,
І шчасця каб Гасподзь падараваў,
Каб доляй адарыў усіх пароўну,
І гора каб з нас кожны не спазнаў.
Ніколі крыўды ты на нас
не мела,
Хоць крыўдзілі цябе не раз.
У цяжкі час сабою засланяла,
І душу ты магла аддаць за нас.
А мы таго не заўважалі,
Што галаву тваю збяліла
сівізна,
Маршчынкі твар твой
пакрывалі,
Ад працы прысагнулася спіна.
Як хочацца абняць цябе
за плечы,
Адчуць цяпло тваіх пяшчотных
рук,
Убачыць постаць мілую
ля печы,
Усмешку ў кутках прыгожых губ.
Пачуць бы голас твой ласкавы
І ў памяці твой вобраз захаваць.
Адклаўшы ўбок усе свае
турботы,
Да сэрца прытуліць і хоць разок
яшчэ абняць…
Даруй мне, мая любімая,
За тое, што цябе не зберагла.
У цяжкую хвіліну ракавую
Дапамагчы табе я не змагла.
Звяртаюся да ўсіх дзяцей
на свеце:
Прашу, каб бераглі сваіх матуль,
Пакуль жывуць яны… Паверце:
Ніхто з іх не вярнуўся к нам
адтуль.
Поделиться
Комментарии