Home

Слава працы

Только достоверные новости Копыльщины

Слава працы

Слава працы

Сёння прафсаюзнаму работніку мала быць толькі камунікабельным, дасведчаным у сваёй працы чалавекам. Ён павінен добра разбірацца ў пытаннях тэхнікі бяспекі, быць юрыдычна падкаваным. Таму ў Мінскім абласным аб’яднанні надаецца вялікая ўвага вучобе прафсаюзных кадраў і актыву. 34 Чарговы навучальны семінар на гэты раз прайшоў для прафактыву Капыльскага раёна. Вітаючы яго ўдзельнікаў, старшыня Мінскага абласнога аб’яднання прафсаюзаў Віктар Маліноўскі падкрэсліў значнасць падобных мерапрыемстваў, станоўча ацаніў работу прафактыву Капыльшчыны. — Нашы спецыялісты шмат працуюць на выязных семінарах, удзельнічаюць таксама ў семінарах, якія праводзяць галіновыя прафсаюзы. Мы сёння праводзім сустрэчы, як з прафактывам, так і з радавымі членамі прафсаюза. Гэта выдатна, бо на такіх мерапрыемствах могуць прысутнічаць і наймальнікі, што дае добры вопыт сацыяльнага партнёрства, — адзначыў, у прыватнасці, кіраўнік абласной структуры. Аб асноўных парушэннях заканадаўства аб працы, якiя выяўляюцца ў ходзе ажыццяўлення грамадскага кантролю прафсаюзамі, аб лакальных нарматыўных актах арганізацый, аб працоўных дагаворах і кантрактах, а таксама правільным вядзенні працоўных кніжак і асабістых спраў работнікаў расказала галоўны прававы інспектар працы Мінскага абласнога аб’яднання прафсаюзаў Алеся Шпетная. Мэта, прынцыпы і аснова сацыяльнага партнёрства — такая тэма гутаркі з удзельнікамі семінара загадчыка аддзела сацыяльнага партнёрства і працоўных адносін Аляксандра Юрчыка. Ён падрабязна расказаў пра калектыўны дагавор, як лакальны нарматыўны прававы акт, які рэгулюе працоўныя і сацыяльна-эканамічныя адносіны паміж наймальнікам і работнікамі. Галоўны тэхнічны інспектар працы Мінскага абласнога аб'яднання прафсаюзаў Мікалай Колас спыніўся на ажыццяўленні грамадскага кантролю за станам аховы працы пярвічнымі прафсаюзнымі арганізацыямі. У прыватнасці, ён звярнуў увагу на асноўныя задачы і функцыі грамадскага інспектара па ахове працы, арганізацыю работы грамадскага інспектара па ахове працы і парадак ажыццяўлення грамадскага кантролю. Удзельнікі семінара з цікавасцю слухалі спецыялістаў Мінскага абласнога аб’яднання, задавалі ім пытанні і атрымлівалі кампетэнтныя адказы.
Суббота, 01 июля 2017 00:05

30-06-2017

[embed]http://kopyl.by/audio/30.06.2017.mp3[/embed]
У яе ўваходзіць поўнасцю ўвесь калектыў, 112 чалавек. Так сталася, што прафсаюз на прадпрыемстве ўжо даўно не асацыіруецца толькі з арганізацыяй культурна-масавай работы і аказаннем матэрыяльнай дапамогі. Ён займае актыўную пазіцыю і ў сацыяльна-эканамічным напрамку, наладжаны грамадскі кантроль за выкананнем заканадаўства аб працы, з гэтай мэтай на самых буйных аб’ектах тут дзейнічаюць чатыры грамадскія інспектары. Прафкам уважліва сочыць за выкананнем усіх палажэнняў калектыўнага дагавору, аказваюцца бясплатныя кансультацыі па жыллёвых, пенсійных і іншых пытаннях. [caption id="attachment_58523" align="aligncenter" width="580"]Старшыня прафкама Аляксандр Раманоўскі з членамі прафкама Таццянай Коршак, Марынай Рымашэўскай і Вольгай Шыманскай Старшыня прафкама Аляксандр Раманоўскі з членамі прафкама Таццянай Коршак, Марынай Рымашэўскай і Вольгай Шыманскай[/caption] Сіла прафсаюзнай арганізацыі — у яе масавасці, згуртаванасці, у энергічным і прынцыповым прафкаме. Менавіта такі і працуе на дарожным прадпрыемстве. Старшынёй прафкама ўжо каля дваццаці гадоў з’яўляецца Аляксандр Раманоўскі. Яму ўдалося аб’яднаць вакол сябе ініцыятыўных і адказных работнікаў. — Час паказаў: прафсаюзы — уплывовая сіла, яны заўсёды трымаюць руку на пульсе часу. І важкі стымул для членства ў гэтай арганізацыі — жаданне адчуваць сябе абароненым, — адзначае Аляксандр Яўгенавіч. — Ці ёсць у людзей цвёрдая ўпэўненасць у тым, што прафсаюз можа сапраўды ім дапамагчы? Проста давайце ўявім на момант, якіх сацыяльных гарантый пазбавіцца чалавек, калі знікне калектыўны дагавор, усе тыя нарматыўныя дакументы, у якіх прафсаюз на дзяржаўным узроўні прымаў самы непасрэдны ўдзел. Я лічу так: калі звяртаюцца ў прафсаюзную арганізацыю, упэўнены — яна дапаможа. [caption id="attachment_58522" align="aligncenter" width="400"]Грамадскі інспектар па ахове працы АББ Аляксандр Гурбан Грамадскі інспектар па ахове працы АББ Аляксандр Гурбан[/caption] Афіцыйна калектыўны дагавор з’яўляецца асновай узаемадзеяння паміж прафсаюзным камітэтам і адміністрацыяй. Гэты нарматыўны дакумент не проста рэгулюе працоўныя адносіны і дае дадатковыя гарантыі працуючым, але і садзейнічае стабільнасці і эфектыўнасці дзейнасці прадпрыемства. Таму ў яго дакладным выкананні павінны быць зацікаўлены абодва бакі. Менавіта такое і назіраецца ў ДРБУ № 124. — У наш калектыўны дагавор унесены палажэнні, якія ўзмацняюць сацыяльна-эканамічную абарону членаў прафсаюза, — дадае член прафкама, намеснік дырэктара па ідэалагічнай рабоце прадпрыемства Вольга Шыманская. — Дзякуючы рабоце прафкама і актыўнай пазіцыі яго старшыні, удаецца захаваць паўнацэнна існуючыя раздзелы і ўнесці новыя, у ліку якіх абарона ветэранаў, аздараўленне працуючых і іх дзяцей, падтрымка моладзі і многае іншае. Не забываюцца ў прафкаме і пра правядзенне культурна-масавых і спартыўных мерапрыемстваў, прапаганду здаровага ладу жыцця. За кошт прафсаюза набываюцца білеты на розныя канцэрты і паездкі, абанементы на наведванне басейна і трэнажорнай залы на фізкультурна-аздараўленчым комплексе. Супрацоўнікі прадпрыемства — актыўныя ўдзельнікі спартакіяд і спаборніцтваў, дзе паказваюць добрыя вынікі. Пастаянным стала ўшанаванне ветэранаў і працоўных дынастый. Зараз вядзецца падрыхтоўка да 60-гадовага юбілею ДРБУ № 124, які будзе адзначацца ў кастрычніку гэтага года. У сувязі з гэтым запланавана стварэнне музея прадпрыемства, для якога зараз накопліваюцца экспанаты. Сяргей КОЗЕЛ Фота аўтара
Пятница, 30 июня 2017 18:07

Сороковыми обожженная судьба

Во дворе у дома, где проживает ветеран Великой Отечественной войны Наталья Васильевна Артамонова, растет большая груша. Весной она радует белыми ароматными цветами, осенью — кисло-сладкими терпкими плодами. Это дерево — память о муже, встреча с которым состоялась в пропахших порохом сороковых. [caption id="attachment_58519" align="aligncenter" width="580"]Андрей Панченко и Наталья Артамонова Андрей Панченко и Наталья Артамонова[/caption] Много лет назад Андрей Григорьевич Панченко (фамилии так и остались разные) принес небольшой саженец: грушу-дичку он выкопал в лесу. Посадил у себя во дворе, а чуть позже сам и привил. Шло время. Дерево росло и набирало силу. Каждый год оно щедро давало терпкие плоды, которые радовали многочисленную семью: шестерых ребятишек да папу с мамой. Но дети выросли, 34 года назад ушел из жизни муж, а груша и сегодня возвышается как память о минувшем, о тех трудных, но таких счастливых годах. …В Копыль россиянка Наталья Артамонова и украинец Андрей Панченко приехали в 46-м. Встретились и познакомились они незадолго до окончания войны: служили в одной военной части под Кенигсбергом (ныне Калининград). Когда решили жить вместе, встал вопрос о том где. Наталья не хотела переезжать на Украину, Андрей — в Россию. Беларусь оказалась золотой серединкой. Вначале были Старые Дороги, позже — Копыль, куда Андрея направили главным инженером в КБО. [caption id="attachment_58518" align="aligncenter" width="400"]Наталья Васильевна Артамонова Наталья Васильевна Артамонова[/caption] — С тех пор для меня Родиной стала Беларусь, — рассказывает Наталья Васильевна. — И все-таки я всегда скучала по России, по родной деревне. …В селе Бочково Карачевского района Брянской области в семье обычных тружеников Василия Васильевича и Лукерьи Петровны Артамоновых в 1924 году родилась девочка, Наташа. Уже подрастали братья Яков и Николай. Спустя несколько лет появились сестры Мария и Александра. В семье всегда был достаток: отец работал в колхозе шорником (шил хомуты), мама смотрела за телятами. Радовало и собственное хозяйство: гуси, куры, бычок, на 25 сотках росла картошка. С самого детства к труду приучили и Наташу. Внезапно мирную жизнь оборвала война. 2 — Немцы быстро прошли Белоруссию, — вспоминает Наталья Васильевна. — Когда эти гады появились у нас, они нещадно грабили жителей и жгли дома. Забирали все: и живность, и одежду, и домашнюю утварь. Какие-то они были бедные, ненасытные. Если встретят зимой, разденут-разуют, ничего не оставят! Мой отец, неграмотный и неученый, увидев фашистов, сказал: «Им никогда не  завоевать  Россию». До войны я училась в Карачеве в 5 классе, и мы изучали немецкий язык. А враги наши ничего не знали по-русски. Когда просили молока, мычали: «Млико… Млико…» И как они могли нас завоевать?! В нашем селе были хорошие школа и клуб — ничего не осталось. После того, как были сожжены и наши хаты, мы стали жить в землянках. И так до самого освобождения в 43-м. Мама не выдержала военных тягот, не пережила и в этом же  году  умерла.  Она очень боялась   бомбежек,  немцев,  всего творившегося вокруг ужаса. А в августе того же года в числе 19 девушек-односельчанок в ряды Красной Армии была призвана и я. Мы попали в военную часть, располагавшуюся в Брянских лесах. Это была артиллерия. Вскоре нас направили на запад: мы ехали через разрушенную Белоруссию. Я видела Минск — это был не город, а одни сплошные руины. И дальше — через Литву, Латвию — к самому Кенигсбергу. Помню, как наши войска брали этот город. От артиллерийского дыма и огня вокруг не было ничего видно. Еще бы: обстрел вели из гаубиц и «Катюш». К этому времени все состоятельные немцы покинули город. Был приказ заселить территорию русскими, поэтому нам предлагали остаться и жить там: можно было выбрать себе дом, получить 100 рублей подъемных. Это были хорошие деньги! В числе немногих я не воспользовалась этой возможностью: Родина есть Родина!
Золотинки мудрости от н.в. артамоновой Детей должны растить только сами родители. Никакие бабушки-дедушки не смогут восполнить материнское тепло и отцовскую строгость. Детей нельзя бить: лучше словом скажи, хорошо скажи, чтобы понял, но руку не поднимай. За границей хорошего не увидишь: все свое здесь, на Родине. Замуж тоже выходить надо за своего: заграничные женихи счастья не принесут. Работа помогает человеку и жить, и детей растить. Я и теперь без работы не могу. Никакой химии: одежду стирайте хозяйственным мылом, а посуду мойте солью или содой.
Для Натальи Артамоновой и Андрея Панченко Родиной стала Беларусь. Здесь, на копыльской земле, появились и их дети. В 47-м году — Андрей, еще через два года Валентина. Виктор родился в 51-м, в 53-м — Лариса, а в 60-м — Иван. Самый младший Петр обрадовал семью своим появлением спустя еще два года. Все дети выросли уважаемыми людьми: Андрей Андреевич — полковник в отставке, живет недалеко от Москвы. Валентина Андреевна — замечательный учитель-математик, работавшая в СШ № 2 г. Копыля. Виктор Андреевич до своего раннего ухода из жизни работал в системе газоснабжения района. Лариса Андреевна трудилась в сельском хозяйстве и ныне живет в агрогородке Потейки. Иван Андреевич принимал участие в ликвидации последствий аварии Чернобыльской АЭС, а Петр Андреевич — в военных действиях в Афганистане. Вырастить достойных детей — это самый настоящий родительский подвиг, тем более, что те послевоенные времена были голодными и суровыми. — Случалось, в доме еды не было вообще никакой. Но ничего, выжили, — вспоминает Наталья Васильевна. — В послевоенном Копыле даже снять жилье было невозможно: много было разрушено. Чтобы построить вот этот наш домик, Андрей приглашал рабочих из Скабина, многое сделал и сам. Помогал ему мой отец, приехавший из России: он и полы постелил, и печь сложил. Муж мой был добрым человеком, любил меня и смотрел семью. Всегда выслушает, поможет. И для детей он стал хорошим отцом. В те трудные годы неплохим подспорьем было хозяйство: коза, свинки, гуси, огород. А я работала парикмахером. Великая Отечественная закончилась давно, но для Натальи Васильевны время не имеет никакого значения: та боль, которую заставила пережить проклятая война, не утихает. — Я и сейчас не могу без слез вспоминать и рассказывать, — делится женщина. — Война лишила меня Родины. Как-то была возможность воспользоваться гуманитарной помощью и взять бесплатно лекарства из Германии, но я этого не сделала: мне от них ничего не надо. Я всегда покупаю только белорусские лекарства, да и вообще все покупаю белорусское. Я ведь и праздник 8 марта не считаю праздником, потому что его придумала немка. Наталья Васильевна — мудрая женщина. На все события, происходящие в современном мире (будь то политика, какие-либо происшествия или воспитание детей) имеет свой взгляд, следит за новостями. Несмотря на до сих пор дающее о себе знать ранение ноги, в магазин ходит сама. На торжества по случаю Дня Победы и Дня освобождения Республики Беларусь от немецко-фашистских захватчиков с гордостью надевает праздничный пиджак, на котором среди многочисленных наград — медаль «За боевые заслуги» и орден Отечественной войны II степени. Часто женщину навещают дети, внуки и правнуки. Кстати, внуков у Натальи Васильевны 11, а правнуков и того больше — 16. Об ушедшем из жизни муже помнит постоянно. А все то же грушевое дерево дарит не только цветы и плоды, но и солнечное тепло заботы и любви, пронесенные сквозь десятилетия. Диана ТКАЧЕНКО Фото автора
Пятница, 30 июня 2017 17:11

Никогда не забыть

Нашу вёску Камсамольская (раней Пукава) войскі ІІ Беларускага фронта пад кіраўніцтвам маршала Ракасоўскага вызвалілі 30 чэрвеня 1944 года. vov З флагам Савецкага Саюза і кветкамі мы, дзеці франтавых гадоў, сустракалі савецкіх воінаў, якія на машынах, матацыклах і танках рухаліся па дарозе з Шышчыц праз Пукава, Старыцу на Капыль, выганялі з баямі акупантаў-гітлераўцаў. Мне ў гэты час было шэсць з паловай годзікаў. Памятаю, як 11 снежня 1943 года паліцаі і немцы, якія размяшчаліся ў Грэску, спалілі нашу вёску Пукава. Я і іншыя вяскоўцы былі паранены. Дзед Сіняковіч Барыс, 14-гадовы Лёнька Пыка, мой бацька Місючэнка Аляксандр былі замучаны і расстраляны фашыстамі 12 снежня 1943 года. Яны пахаваны ў адной магіле ў в. Хвойнікі. Пасля пахавання, я, мая маці і цётка Жэня Красоўская дабраліся да вёскі Бор, дзе быў партызанскі медсанбат. Там доктар Паля-шчук вылечыў мне руку. Я з мамай вярнуўся ў пукава ў красавіку 1944 года. Міхаіл МІСЮЧЭНКА, аграгарадок Пясочнае
Страница 3975 из 4891