18 сентября с 10.00 до 12.00 по тел. 55-3-34 первым заместителем начальника РОВД — начальником криминальной милиции подполковником милиции Андреем Анатольевичем МАМЧИЦЕМ;
19 сентября с 10.00 до 12.00 по тел. 55-5-53 заместителем начальника РОВД — начальником милиции общественной безопасности майором милиции Виталием Александровичем КАЖУРО;
20 сентября с 10.00 до 12.00 по тел. 55-3-78 начальником РОВД подполковником милиции Виталием Ивановичем СИРОТКО;
22 сентября с 10.00 до 12.00 по тел. 55-2-28 заместителем начальника РОВД по идеологической работе и кадровому обеспечению подполковником милиции Владимиром Владимировичем РУДАКОВСКИМ. 
Капыляне прапаноўвалі мінчанам і гасцям беларускай сталіцы свае прыгожыя вырабы. Таццяна Волкава і Наталля Сафронава — яскравыя ўзоры ткацтва і вышыванкі. Марыя Канько дэманстравала віды сучаснай творчасці. Набыць абярэгі і традыцыйныя беларускія лялькі ўсе зацікаўленыя маглі ў Наталлі Валогі. Бярнарда Лявоненка паказвала кашулі, шапкі і іншыя ўзоры адзення, упрыгожаныя вышыванкамі. Кашы, талеркі, плеценыя з газетных трубачак Ганнай Мароцкай, таксама карысталіся попытам. Пацеркі, бранзалеты, завушніцы, вырабленыя з бісеру Кацярынай Малчан (на здымку), прываблівалі жанчын і дзяўчат.
Трэба дадаць, што капыльскія майстрыхі прапаноўвалі свае вырабы ў самым цэнтры Мінска — на вуліцы Веры Харужай каля Камароўскага рынку.
Дзіяна ТКАЧЭНКА 
■ Валентина Шуракова (слева) знакомит гостей из Израиля с Копылем[/caption]
В день приезда в Копыле прошел семинар «на колесах» для 32 участников, прибывших из земли обетованной. Среди них был и Давид Асааф — профессор университета из Тель-Авива. Их интересовало все: выставка, посвященная писателю, история еврейской культуры, место, где стоял отчий дом Менделе, старая застройка города, картины Заслуженного художника РСФСР Петра Розина… А затем, рассевшись у старой застройки города, гости повели разговор о том, кто позвал их в дальнюю дорогу. У профессора Израиля Бартера мечтой было посещение Копыля. И он не переставая повторял: «Мекка, мекка…»
[caption id="attachment_60432" align="aligncenter" width="580"]
■ В экспозиционном зале «Трагедии и подвиг. Век ХХ»[/caption]
Поездка была организована туристическим агентством Израиля «Шай бар илам», а ее руководитель И. Хэн сам посетил наш город. Гид группы Тамара Бородач заметила, что Копыль за два года изменился, стал ухоженным, но вместе с тем сохраняет свою историю, за которой сюда и едут. Неважно, что времени подвластны материальные стороны жизни (речь шла о том, что в далеком 1936 году к 100-летию со дня рождения Менделе Мойхер-Сфорима на фасаде его отчего дома в Копыле была установлена мемориальная доска), дух местечка витает в старой застройке, где так уютно. Тамара привезла и слова благодарности от тех, кто посещал Копыль раньше, кто нашел здесь свои корни и познакомился с землей своих предков.
А буквально несколькими днями ранее Копыль посетила семья из Флориды — цель та же: поиск родных. Семья Шеймович в неполном составе уехала из Копыля в 1920 году. Книга «Память. Копыльский район» показала, что кто-то из их оставшихся родственников был расстрелян в гетто, судьба же других неизвестна. В музее гости оставили фото, привезенные из Америки, фото тех, кто жил здесь 100 лет назад и создавал историю города.
Национальный исторический архив Беларуси хранит фонды «Канцелярия минского гражданского губернатора», «Слуцкое уездное по воинской повинности присутствие», в которых имеются ревизские сказки по Копыльскому мещанскому обществу за 1884–1885, 1895 гг., налоговая ведомость по Копылю за 1877 год, списки домовладельцев м. Копыль за 1885 год… Жаль только, что материалы 1-й Всероссийской переписи населения 1897 года по Минской губернии не сохранились.
Валентина ШУРАКОВА,
директор Копыльского районного краеведческого музея
Фото Сергея ЛАЗОВСКОГО 
— Мая асноўная і грамадская работа быццам пераплятаюцца, — гаворыць Георгій Мікалаевіч. — Я пастаянна побач з землякамі. З пытаннямі многія заходзяць да мяне дадому, а са сваімі падапечнымі сустракаюся амаль штодзень. Таму ведаю ўсе праблемы і па меры магчымасці стараюся іх вырашаць. Вядома ж, не без дапамогі мясцовай улады. Бывае, нават дастаткова таго, што проста зойдзеш да чалавека ў хату, пагутарыш, выслухаеш.
Як сацыяльны работнік Георгій Ціманаў даглядае восем чалавек пажылога ўзросту. Усе яны ўдзячны яму за дабрыню і чуласць. Ён заўсёды пацікавіцца, як падапечныя сябе адчуваюць, ці патрэбна якая-небудзь дапамога. У адказ, безумоўна, атрымлівае толькі цёплыя водгукі.
Дэпутат Ціманаў карыстаецца вялікім аўтарытэтам у сваіх выбаршчыкаў. Таму і яны стараюцца, каб яго не падвесці. Заўсёды падтрымліваюць яго прапановы. Калі трэба добраўпарадкаваць тэрыторыю населеных пунктаў ці, напрыклад, могілак, Георгій Мікалаевіч дапамагае сельвыканкаму арганізоўваць суботнікі. Ён лічыць, што няма дрэнных людзей, проста да кожнага патрэбны падыход, трэба пераканаць, што ўсе разам робяць агульную справу.
Георгій Ціманаў — чалавек з актыўнай жыццёвай пазіцыяй, неабыякавы да чужой бяды. Ён уваходзіць у савет грамадскага пункта аховы парадку пры сельвыканкаме. Таму даволі часта даводзіцца наведваць сем’і, якія знаходзяцца ў сацыяльна-не-бяспечным становішчы, калі-нікалі нават уладжваць канфлікты.
Акрамя таго, Георгій Мікалаевіч добра вядомы як удзельнік першага складу Каляднага абраду «Цары». Вельмі ганарыцца тым, што гэтым абрадам яны праславілі не толькі роднае Семежава, але раён і краіну. І гаворыць пра тое, што калі спатрэбіцца, то і цяпер зможа стаць у строй і падмяніць моладзь.
Сяргей КОЗЕЛ 
Гады тры таму яна ўзначаліла сельскае самакіраванне, пасля таго, як не стала яе мужа, які да гэтай пары быў на дадзенай «пасадзе». І ўвесь час яна апраўдвае давер, адстойваючы інтарэсы аднавяскоўцаў і прымаючы непасрэдны ўдзел у вырашэнні надзённых пытанняў.
Калісьці Філіпавічы былі немалым населеным пунктам. Як гаворыць Ніна Васільеўна, якая ў той час працавала паштальёнам, прымала аплату за 120 радыёкропак, значыць, столькі і жылых дамоў было. Цяпер жа ў вёсцы зарэгістраваны 25 чалавек. Крыху ажывае яна ўлетку, калі сюды вяртаюцца з горада карэнныя жыхары і дачнікі. Са сваімі прапановамі і праблемамі яны заўсёды звяртаюцца да Ніны Васільеўны.
— Людзі ў нас добрыя, — гаворыць старэйшына, — калі трэба што, то ўсё робім гуртам. На суботнікі выходзяць тыя, хто можа. Ды і сельсавет заўсёды нам дапамагае. Усіх людзей добра ведаю, бо адпрацавала паштальёнам 45 гадоў. Ведаю і нашчадкаў тых дамоў, якія пустуюць, таму сельвыканкам забяспечваю патрэбнай інфармацыяй. На сувязі з мясцовай уладай і сваімі аднавяскоўцамі знаходжуся пастаянна.
— Як жывецца вам тут? — пытаемся ў суразмоўцы.
— Ведаеце, скардзіцца асабліва няма на што, — чуем у адказ. — Магазін у нас закрыты, але аўталаўка тры разы на тыдзень прыязджае, прывозіць усё, што трэба. І прыватныя гандляры нас наведваюць. Бальніца побач, у Семежаве знаходзіцца, калі што здараецца, выклікаем «хуткую». Ды і дачка ў мяне медык, працуе на ФАПе ў Чырвонай Дубраве. Часта наведвае. Калі што трэба, дапамагае. Сын працуе начальнікам падатковай інспекцыі ў Мінску, але дарогу да бацькоўскага дома таксама не забывае.
НА ЗДЫМКУ: Н.В. Паляшчук гутарыць з З.Ф. Арловай.
Сяргей КОЗЕЛ 
