■ Ніна Скрыпінская, 2018 г.[/caption]
На рахунку камсамольскай арганізацыі было шмат значных спраў. Сярод працоўнай моладзі раёна было разгорнута спаборніцтва. Лепшымі прызнаваліся камсамольска-маладзёжныя калектывы калгаса імя Ціміразева, племзавода імя Дзяржынскага, АМП «Капыльскае». Спаборніцтва на жніве праводзілася на прыз Уладзіміра Русаковіча, сакратара камсамольскай арганізацыі саўгаса «Крыніца», лепшага механізатара, узнагароджанага ордэнам Працоўнай славы III ступені і знакам ЦК ВЛКСМ «Залаты колас», дэлегата XVIII з’езда камсамола. Яго жыццё абарвалася на самым узлёце, але засталіся яго справы, памяць пра яго.
Вялікая работа ў раёне ў той час праводзілася па ваенна-патрыятычным выхаванні моладзі. Гэта правядзенне гульняў «Зарніца» і «Арляня», збор сродкаў і пасылак для тых, хто выконваў інтэрнацыянальны абавязак у Афганістане, мотапрабег па месцах баявой славы, пошукавая праца. Запомніўся фестываль савецка-кубінскага сяброўства, працоўная акцыя ў калгасе «Семежава», сустрэча з моладдзю з Даніі.
Не адзін суботнік камсамольцы правялі на будаўніцтве танцпляцоўкі, кафэ «Капылянка», прыбудовы да СШ № 2 г. Капыля. Не пакінулі абыякавымі першы фестываль бардаўскай песні, камсамольска-маладзёжныя «агеньчыкі», вечары, правядзенне камсамольскіх вяселляў, турзлётаў і спартакіяд. Гэта была выдатная форма баўлення вольнага часу.
У 1985 годзе камсамольцы раёна рыхтаваліся годна сустрэць ХII Сусветны фестываль моладзі і студэнтаў у Маскве. І заўсёды ў гушчы моладзі былі камсамольскія актывісты, працавітыя, прынцыповыя, клапатлівыя, часам бескампрамісныя. Ім сёння асаблівыя словы падзякі — Аляксандру Раманоўскаму, Івану Гусеву, Ганне Баран, Дзіяне Якубоўскай (Макаронак), Міхаілу Давідоўскаму, Алене Пінчук, Сяргею Малібошку, Нэлі Камінскай (Гусевай), Зінаідзе Шыманскай, Аляксандру Корзуну, Людміле Недасецы, Сяргею Сераму, Віктару Бянько, Івану Вядзёрку, Мікалаю Горду, Сяргею Сцяпанаву, Марыі Шалік (Шэінай), Уладзіміру Паграбіцкаму, Святлане Бохан, Таццяне Серай і многім-многім іншым.
Райкам камсамола заўсёды знаходзіў падтрымку і дапамогу ў старэйшых піянерважатых. Гэта былі сапраўдныя лідары піянерыі. Наталля Ляшчэвіч і Яўгенія Венцаловіч з СШ № 2 г. Капыля, Антаніна Жук з Цімкавіцкай СШ, Надзея Сыса з СШ № 3 г. Капыля, Вольга Каляда з Вялікараёўскай СШ, Ларыса Марціновіч з Доктаравіцкай СШ.
У 1987 годзе мяне запрасілі ў Мінскі абкам партыі і прапанавалі паехаць вучыцца ў Вышэйшую партыйную школу ў Алма-Аты ці Баку з перспектывай застацца на выкладчыцкай рабоце. Я выбрала Баку. Так мой лёс стаў звязаны са сталіцай Азербайджана, а затым — з горадам Петрапаўлаўскам-Камчацкім на другім краі нашага былога СССР.
Школа камсамола — гэта школа патрыятызму і кіравання, зносін і ўзаемадапамогі, чалавечых узаемаадносін. Камсамол! Слова, якое сагравае сэрцы многіх людзей. Таму што камсамол — гэта наша маладосць, выдатная сама па сабе; таму што камсамол — гэта сябры, верныя і адданыя; таму што камсамол — гэта жаданне зрабіць свет лепшым і больш добрым.
[caption id="attachment_71238" align="aligncenter" width="350"]
■ Ніна Купрэйчык (Скрыпінская) (справа) з актывістамі Аляксандрам Сярпінскім, Алегам Іўліевым і Марыяй Шэінай, 1987 г.[/caption]
[caption id="attachment_71239" align="aligncenter" width="350"]
■ Першы сакратар РК ЛКСМБ Ніна Купрэйчык (Скрыпінская) з Героем Савецкага Саюза У. Наржымскім, 1987 г.[/caption]
Ніна СКРЫПІНСКАЯ (КУПРЭЙЧЫК),
настаўнік рускай мовы і літаратуры ДУА «Сярэдняя школа № 2
г. Капыля імя Цішкі Гартнага», першы сакратар Капыльскага РК ЛКСМБ у 1984-1987 гадах 
■ Віктар Плашкевіч, 2018 г.[/caption]
На Капыльшчыну малады настаўнік гісторыі Віктар Плашкевіч трапіў у 1975 годзе пасля заканчэння БДУ. Першае месца працы — Бальшавісцкая СШ. У верасні таго ж года адбылася і першая сустрэча з мясцовым камсамольскім актывам. Маладога чалавека заўважылі і хутка запрасілі на работу ў райкам на пасаду інструктара аргаддзела. З тае пары камсамол стаў неад’емнай часткай жыцця Віктара Максімавіча.
— Камсамол дапамог мне пазнаць не толькі людзей, але і, перш за ўсё, самога сябе, — успамінае Віктар Максімавіч. — Я прайшоў усе прыступкі камсамольскай лесвіцы: інструктар – загадчык аргаддзела – другі сакратар – першы сакратар. Таму добра ведаю жыццё моладзі таго часу. Напрыклад, мне як маладому супрацоўніку тагачасны першы сакратар райкама Іван Сакалоўскі даў адказнае, але працаёмкае даручэнне: трэба было ўдакладніць спісы камсамольцаў у раёне. Для гэтага неабходна было аб’ехаць усе (!) пярвічкі, пагутарыць з кожным яе сакратаром і даведацца пра лёс некаторых камсамольцаў. Гэта дапамагло мне добра вывучыць раён, пазнаёміцца з людзьмі. Са многімі мы пасябравалі і да гэтай пары падтрымліваем адносіны. Напрыклад, Міхаіл Давідоўскі — былы сакратар пярвічкі калгаса «Радзіма», Віктар Станкевіч — саўгаса «Доктаравічы», Барыс Самахвал — саўгаса «Лясное». Лічу, што добрую школу прайшлі і былы другі сакратар райкама Уладзімір Паляшчук, які, дарэчы, скончыў Вышэйшую камсамольскую школу ў Маскве, а потым працаваў пракурорам раёна, і Анатоль Віяленцій.
На жаль, многія ўжо пайшлі з жыцця, але не ўспомніць іх я не магу: Холад Міхаіл — сакратар пярвічкі калгаса «Піянер», Аляшкевіч Міхаіл — калгаса «Праца», Лук’янчык Вера — райспажыўтаварыства, Бенеш Уладзімір — калгаса «Прагрэс». Кожны з іх быў на сваім месцы.
І сёння, калі Віктар Максімавіч расказвае пра камсамольскае жыццё, у яго вачах запальваецца агеньчык маладосці. Ён нібы вяртаецца ў мінулае:
— Разумееце, камсамол на самай справе дапамагаў выхоўваць моладзь! Чалавек адчуваў, што ён і яго лёс хвалююць іншых. А мы, камсамольскія лідары, заўсёды ведалі, што ў нас ёсць справядлівы, але і жорсткі куратар — камуністычная партыя, якая не толькі патрабавала, аднак і добра вучыла.
Самым адказным мерапрыемствам для нас, камсамольцаў, была справаздачна-выбарная канферэнцыя. Да яе старанна рыхтаваліся, бо трэба было перад юнакамі і дзяўчатамі раёна трымаць адказ за зробленае. Спачатку першы сакратар рабіў даклад, а потым адбываліся выбары камсамольскага актыву. Штоквартальна праходзілі пленумы, штомесяц — сходы ў пярвічках.
Вельмі ўрачыстымі былі злёты перадавікоў вытворчасці, калі на сцэну разам з вопытнымі працаўнікамі запрашалі і маладых людзей, якія з рук першага сакратара райкама камсамола атрымлівалі памятныя значкі і падарункі.
Ды і ў справах грамадства моладзь заўсёды брала актыўны ўдзел: новабудоўлі, суботнікі, сельскагаспадарчыя работы. А культурнае жыццё юнакоў і дзяўчат адрознівалася разнастайнасцю і цікавымі мерапрыемствамі. Шматлікія конкурсы, песні пад гітару, камсамольскія вяселлі…
Але, галоўнае, камсамол — гэта, калі хочаце, школа чалавечых адносін. Мы заўсёды давяралі адзін аднаму, стараліся не падводзіць, шчыра сябравалі.
[caption id="attachment_71233" align="aligncenter" width="560"]
■ На злёце піянераў рапарт прымае другі сакратар РК ЛКСМБ, старшыня піянерскай раённай арганізацыі Віктар Плашкевіч, 1979 г.[/caption]
Дзіяна ТКАЧЭНКА 
■ Іван Сакалоўскі, 2018 г.[/caption]
І не толькі таму, што гэта была пара летуценняў і мары пра светлую будучыню. Людзі таго часу з галавой акуналіся ў жыццё, якое бурліла, захоплівала і вяло за сабой самых актыўных і мэтанакіраваных юнакоў і дзяўчат. І Іван Уладзіміравіч быў з іх ліку.
Ужо ў гады вучобы ў Аршанскім тэхнікуме чыгуначнага транспарту Івана абралі сакратаром камсамольскай арганізацыі навучальнай установы. Менавіта там умацавалася яго актыўная жыццёвая пазіцыя, якую ён і пранёс праз усе гады. Прадоўжылася камсамольская біяграфія старшыны Сакалоўскага падчас службы ва Узброеных Сілах, дзе ён быў прызначаны інструктарам палітаддзела часці па камсамольскай рабоце. Там жа атрымаў накіраванне ў Вышэйшую камсамольскую школу пры ЦК ВЛКСМ.
Чатыры гады — з 1970-га па 74-ты — ён вучыўся ў Маскве. На той час гэта была адзіная вышэйшая навучальная ўстанова ў Савецкім Саюзе, дзе рыхтавалі кадры для камсамольскай работы, камуністычнага і маладзёжнага руху. У Івана з’явілася мноства сяброў, у тым ліку і з розных краін свету, з некаторымі ён доўгі час нават перапісваўся.
Студэнцкія гады запомніліся не толькі цікавымі знаёмствамі, але і яркімі падзеямі. Такімі, напрыклад, як работа ў студэнцкім будаўнічым атрадзе ў Карэліі — там будавалі Дом культуры. Быў ён і ў складзе студ-атрада, які працаваў у Туве. Незабыўныя ўражанні засталіся ў Івана Уладзіміравіча і пасля ўдзелу ў рабоце ХІХ з’езда ВЛКСМ.
Але студэнцкія гады праляцелі хутка і трэба было вызначацца з далейшым працоўным шляхам. Іван Уладзіміравіч вярнуўся ў Беларусь у распараджэнне ЦК ЛКСМБ. Яго рэкамендавалі спачатку другім, а затым і першым сакратаром Капыльскага райкама камсамола. І пачалося новае імклівае жыццё. З 1975 па 1979 год Сакалоўскі з’яўляўся лідарам моладзі Капыльшчыны, завадатарам і арганізатарам многіх цікавых і карысных спраў. З яго непасрэдным удзелам стартавалі першыя мотапрабегі па месцах баявой славы, якія і сёння не згубілі сваёй актуальнасці і арганізоўваюцца напярэдадні вялікіх дзяржаўных свят. Неад’емнай часткай жыцця моладзі таго часу былі спаборніцтвы на пасяўной і ўборачнай, вызначэнне лідараў жывёлагадоўчай галіны, камсамольскія вахты.
Уменне Сакалоўскага арганізаваць моладзь на самыя цікавыя і карысныя справы стала адной з падстаў для яго далейшай палітычнай кар’еры. Івану Уладзіміравічу прапанавалі ўзначаліць аддзел прапаганды і агітацыі Капыльскага райкама КПБ, затым прызначылі старшынёй партыйнай камісіі. Менавіта ў тыя часы ў нашага героя разам з партыйнай дысцыплінай, прынцыповасцю ўмацаваліся такія агульначалавечыя рысы характару, як добразычлівасць, тактоўнасць, уменне суперажываць блізкаму. Яны і засталіся галоўнымі прынцыпамі яго жыцця.
[caption id="attachment_71229" align="aligncenter" width="560"]
■ Першы сакратар РК ЛКСМБ Іван Сакалоўскі (першы злева) з дэлегатамі канферэнцыі, 1978 г.[/caption]
Маргарыта САКОВІЧ 
■ Дырэктар філіяла Уладзімір Сахар і вадзіцель аўтобуса Мікалай Карпучок[/caption]
Паводле слоў дырэктара Уладзіміра Сахара, філіял — гэта шматпрофільнае прадпрыемства, якое займаецца ў асноўным грузавымі і пасажырскімі перавозкамі. Працуе станцыя дыягностыкі аўтамабіляў, якую ўзначальвае Аляксандр Балажынскі, аказваюцца паслугі па шынамантажы, запраўцы кандыцыянераў.
— Мы плануем адкрыць і новыя віды дзейнасці, — дзеліцца Уладзімір Яўгенавіч, — такія як праверка паліўнай апаратуры, фарсунак, аказанне камп’ютарных паслуг. Спадзяёмся, што гэта дазволіць не толькі атрымаць прыбытак, але і пашырыць нашу кліенцкую базу.
Для сучаснага чалавека вельмі важна мець магчымасць без праблем дабрацца да таго ці іншага населенага пункта, таму рабоце пасажырскага транспарту ва ўсіх яго разнавіднасцях надаецца вялікае значэнне. І пасажыр заўсёды мае рацыю. Гэта прынцыповая пазіцыя Уладзіміра Сахара. А значыць, пастаянна павінна павышацца якасць перавозак. Як гэтага дабіцца? Перш за ўсё аптымізацыяй маршрутнай сеткі, дакладным выкананнем раскладу руху, павышэннем узроўню абслугоўвання пасажыраў.
Несумненна, гэтаму значна паспрыяе і тое, што сёлета аўтапарк набыў пяць новых сучасных аўтобусаў. Тры з іх задзейнічаны на прыгарадных маршрутах (іх усяго 22), адзін развозіць пасажыраў па горадзе. З’яўленне яшчэ аднаго камфартабельнага аўтобуса дазволіла адкрыць з 12 кастрычніка другі міжгародні маршрут Капыль – Мінск праз Узду, Негарэлае. Такім чынам двойчы на дзень капыляне змогуць трапіць у сталіцу, скарыстаўшы паслугі аўтапарка № 21.
Аднак большы прыбытак прадпрыемства атрымлівае ад работы грузавога транспарту.
— Нашы магутныя МАЗы працуюць у Мар’інай Горцы, дастаўляюць грузы з Мікашэвіч, Валожына, Узды, Дзяржынска, Стоўбцаў, Нясвіжа, Клецка, — расказвае дырэктар філіяла. — Аказваем паслугі прадпрыемствам АПК нашага раёна, супрацоўнічаем з будаўнічымі і дарожна-будаўнічымі арганізацыямі, дастаўляем паліва. Радуе, што на наш аўтатранспарт ёсць попыт. Гэта значыць, што будзе прыбытак, а людзі атрымаюць добрыя зарплаты.
Сёння Уладзіміра Сахара засмучае недахоп вадзіцельскіх кадраў — у асноўным усё трымаецца на тых працаўніках, якія ўжо не адзін дзясятак гадоў аддалі роднаму прадпрыемству. З ліку маладых затрымліваюцца нямногія, але хто ўжо застаўся — працуе добрасумленна і без нараканняў.
Узгадваючы прозвішчы лепшых работнікаў аўтатранспартнай арганізацыі, дырэктар перш за ўсё назваў ветэранаў, якія ўжо даўно знаходзяцца на заслужаным адпачынку: Івана Ціхановіча, Ларысу Казлову, Люсьяну Гурыновіч, Зою Віннічак, Уладзіміра Лясніцкага, Мікалая Шкуцьку, Мікалая Лосіка і іншых.
Шчырыя словы ўдзячнасці за плённую працу прагучалі таксама ў адрас вадзіцеляў грузавых аўтамабіляў Мікалая Мяцельскага, Міхаіла Рудніцкага, Уладзіміра Варчэні, Аляксандра Макаўчыка, Дзмітрыя Коласа, Аляксандра Сыча, Валерыя Сцяпуры, Дзмітрыя Мішуры, Міхаіла і Ігара Рудзеняў і інш.
Стараннасцю і адказнымі адносінамі да сваёй справы вызначаюцца вадзіцелі-«аўтобуснікі» Іван Каляда, Мікалай Шыдлоўскі, Віктар Лойка, Арцём Русаковіч, Віталь Рудніцкі, Мікалай Карпучок і інш.
[caption id="attachment_71216" align="aligncenter" width="560"]
■ Вадзіцелі аўтобусаў Арцём Русаковіч і Аляксандр Паграбіцкі[/caption]
З самага лепшага боку Уладзімір Яўгенавіч характарызаваў дзейнасць старшага інспектара па кадрах Надзеі Ткачук, начальніка аддзела перавозак Мікалая Нікалаева, галоўнага бухгалтара Таццяны Вішнеўскай, вядучага эканаміста Кацярыны Кадран, касіраў аўтастанцыі Наталлі Гурскай і Святланы Уласік, рабочых рамонтных майстэрняў Валерыя Гурына, Сяргея Ходзіна, Уладзіміра Сенюка, Андрэя Абрамчыка.
[caption id="attachment_71214" align="aligncenter" width="560"]
■ Галоўны бухгалтар Таццяна Вішнеўская і інжынер па ўліку Алена Лігер[/caption]
Напярэдадні прафесійнага свята Уладзімір Сахар пажадаў працаўнікам і ветэранам аўтатранспартнага прадпрыемства, усім вадзіцелям і аўтааматарам Капыльшчыны моцнага здароўя, толькі зялёнага святла на дарогах, шчасця і дабрабыту.
[caption id="attachment_71215" align="aligncenter" width="560"]
■ Начальнік аўтарамонтнай майстэрні Святаслаў Насевіч[/caption]
[caption id="attachment_71217" align="aligncenter" width="350"]
■ Токар Віктар Панашчык[/caption]
Маргарыта САКОВІЧ 
■ Бригада прораба Олега Круглика с главным инженером ДРСУ № 124 Виталием Ласточкиным (третий слева)[/caption]
Сегодня ДРСУ № 124 — стабильная специализированная организация, на обслуживании у которой находятся дороги областного и местного значений.
[caption id="attachment_71201" align="alignleft" width="231"]
■ Иван Заяц[/caption]
— Наше предприятие обслуживает 772,541 км автомобильных дорог общего пользования местного значения, в том числе — с асфальтобетонным покрытием 417,373 км, — рассказывает Иван ЗАЯЦ, назначенный на пост начальника предприятия совсем недавно. К слову, Иван Валерьевич — человек на предприятии не новый: он успел поработать и мастером, и прорабом, поэтому все тонкости ремесла дорожников знает не понаслышке. — В 2018 году мы произвели капитальный ремонт 3,041 км автомобильной дороги Копыль – Ленино – Селище, а конкретнее, по улице Партизанской в Копыле. Также за счет кредитных ресурсов выполнен текущий ремонт на дорогах: Копыль – Гресск через Грозово (2,6 км), подъезд к деревне Семежево (2,15 км), Роспы – Черничное (2,1 км), Зарудное – Лесное – Телядовичи (3,667 км). Кроме того, за счет отчислений от госпошлины мы произвели текущий ремонт Калинино – Красная Дубрава – Семежево (5,7 км), Жуки – Подлужье – Репная Гряда (3,321 км), Низковичи – Дусаевщина – Скабин (2,3 км). Всего же текущим ремонтом в нашем районе за 9 месяцев охвачено 24,879 км автомобильных дорог. Но мы трудились не только на Копыльщине: филиал выполнял работы и в Логойском районе на строительстве автодороги Жодино – Дениски. Если говорить о благоустройстве, то и тут мы не остались в стороне. К примеру, сотрудники предприятия активно участвовали в благоустройстве территорий молочнотоварных ферм, зерносушильных комплексов, мехдворов, трудились на устройстве лыжероллерной трассы ФОЦа и на улицах города. Еще один показатель нашей работы — предприятие за 9 месяцев 2018 года выпустило асфальтобетонной смеси 23,7 тысячи тонн, что составляет 100,9% к соответствующему периоду прошлого года, добыто и отгружено 151,9 тысячи м3 песчано-гравийной смеси (166,4% к уровню прошлого года). Для расширения ассортимента выпускаемой продукции подсобного производства была приобретена гравийно-сортировальная установка Fintek в карьер «Копыль», что позволило создать два новых рабочих места. В этом году разработано месторождение «Скабин».
Всего же количество работников на предприятии на 1 октября составило 127 человек, это 106,7% к уровню прошлого года.
Не оставляем без внимания мы и обращения местных жителей и по мере возможности стараемся устранять недостатки.
Два раза в год проходит весенне-осенний осмотр дорог совместно с представителями различных заинтересованных структур: экологической службы, санстанции, ГАИ, сельисполкомов. По итогам составляется программа на текущий год. По-настоящему серьезных задач перед коллективом стоит предостаточно. Но нас, дорожников, трудности никогда не пугали, и мы знаем, как с ними нужно справляться. Делом! Только так можно рассчитывать на укрепление авторитета нашей организации.
ЧТОБЫ убедиться в справедливости слов руководителя, вместе с главным инженером предприятия Виталием Ласточкиным мы проехали по дорогам нашего района и увидели, как и где проводятся необходимые ремонтные работы.
Вот совсем недалеко от райцентра по дороге КОПЫЛЬ – РАЕВКА – КУЦЕВЩИНА бригада прораба Олега Круглика проводит текущий ремонт. О самой бригаде руководство отзывается как о крепком, с устоявшейся дисциплиной коллективе. Более 20 лет трудится асфальтобетонщик Владимир Летченя. И, несмотря на то, что находится уже на заслуженном отдыхе не один год, на работе он востребован и к выполнению обязанностей относится добросовестно. За рулем катка — Сергей Трухан, чье фото размещено на Доске почета предприятия, что само собой говорит о его заслугах. Особым авторитетом у коллег пользуется водитель автомобиля МАЗ Сергей Астрейко.
— На предприятии я работаю уже 10 лет, до этого шоферил в Копыльском райпо, — рассказывает Сергей Васильевич. — Последние три года на новом МАЗе. С коллегами, как и с начальством, у меня сложились ровные и крепкие отношения. Да и работой я доволен. Особых сложностей в выполнении поставленных задач не вижу.
— Рядом, в карьере «Копыль», ведется добыча песчано-гравийной смеси для собственного производства, реализации населению и предприятиям как своего, так и близлежащих районов, — поясняет Виталий Ласточкин. — В карьере также производится сортировка песчано-гравийной смеси и разделение ее на фракции. Работает там мастер горный Рафис Гайсин.
На автодороге ЗАРУДНОЕ – ЛЕСНОЕ – ТЕЛЯДОВИЧИ бригада мастера дорожного Виктора Пашко выполняет устройство и укрепление обочин после укладки асфальта.
— Вместе со мной, — рассказывает Виктор Пашко, — на этом участке трудятся дорожный рабочий Сергей Куртиков и водитель автомобиля Юрий Поклонский. Вот сейчас отсыпаем обочины. Смотрите, какими они были и какие стали теперь.
[caption id="attachment_71199" align="aligncenter" width="560"]
■ Сергей Куртиков, Виктор Пашко и Леонид Мисевич[/caption]
Мастер дорожный Татьяна Абабурко — одна из немногих женщин-специалистов. Она пришла в организацию после окончания Гомельского дорожно-строительного техникума и работает непосредственно на дороге вот уже более двух десятков лет. Сегодня на участке дороги КАЛИНОВКА – ШАМЫ – ВЕЛЕШИНО ее бригада, в которую входят дорожные рабочие Александр Стульба и Николай Жучкевич, а также водитель автомобиля Анатолий Маслов, вырубает кустарники, очищает придорожные полосы у деревни Калиновка 2.
[caption id="attachment_71198" align="aligncenter" width="560"]
■ Павел Метилко, Александр Стульба, Татьяна Абабурко и Николай Жучкевич[/caption]
АСФАЛЬТОБЕТОННАЯ БАЗА — следующая остановка, где в момент нашего приезда шло приготовление асфальтобетонной смеси с отгрузкой на дорогу. На установке работает машинист смесителя асфальтобетона Александр Гурбан, а всего на заводе — 12 человек. На дробильно-сортировочной установке, из которой после переработки получают из гравия щебень фракции 5–20 мм и песок 2-го класса, работают дробильщик Валерий Лемеш и грохотовщик Олег Гордиевич. Песок используется для производства асфальта, а также его приобретают люди для личных нужд и организации. Обслуживание оборудования производит электрослесарь Егор Беняш.
[caption id="attachment_71202" align="aligncenter" width="560"]
■ Валерий Лемеш и Олег Гордиевич[/caption]
В лаборатории за качеством следят ведущий инженер по качеству Елена Семенович и инженер-лаборант Ольга Борисовец.
Прораб асфальтобетонной базы Александр Романовский трудится здесь 29 лет. Александр Евгеньевич — человек творческий. Не так давно в районном краеведческом музее состоялась выставка его картин. Да и в отношении к выполняемым обязанностям видны ответственность и креатив. Вот на пригорке возвышается красиво оформленная зона для отдыха, рядом — выложенная из бутового камня лестница. Недавно оборудована комната отдыха, где в обеденный перерыв сотрудники могут подкрепиться. Здесь же по инициативе Александра Романовского создан мини-музей, где размещены грамоты, старые фотографии и многие другие экспонаты, рассказывающие о жизни предприятия. Словом, для каждого из рабочих или специалистов дорога стала частью их жизни.
Диана ТКАЧЕНКО 
