Эпізод v.
Не перашкода цемната...
У працы і клопатах пралятаюць дні для аграрыяў УП «ПІК-Лясное». Непрыкметна і хутка… Быццам нехта нябачны перагортвае лісткі календара, няўмольна набліжаючы летні час да восені. У пагодлівыя дні хлебаробы стараюцца як мага больш часу правесці ў полі, выпрацоўваючы змены да апошняй хвіліны і нават больш. Калі дазваляе надвор’е, а вячэрняя раса не пакрывае густа каласы, шум камбайнаў на хлебнай ніве чуецца і да поўначы.
Яркае святло пражэктара, усталяванага на кабіне камбайна, рэзка разразае цемнату. А пасля плаўна слізгае па хлебнай ніве. Шум магутных рухавікоў разносіцца над полем, а жатка дынамічна «з’ядае» каласы. Гэтак жа чыста, як і днём, не пакідаючы ў полі ніводнай сцяблінкі.
У адной з чатырох магутных машын – сямейны экіпаж. Муж
Генадзь Шыдлоўскі і жонка
Таццяна Пазнякова працуюць разам ужо другі сезон. Сама сабой напрошваецца думка аб тым, што праца камбайнавага экіпажа ў складзе мужа і жонкі – гэта ўсё ж рэдкі выпадак. І няхай гавораць, што разам працаваць складана, але, сустрэўшыся з Генадзем і Таццянай на жніве, разумееш, як выдатна і дружна ў іх гэта атрымліваецца. Не трэба быць празорліўцам, каб заўважыць, колькі радасці на іх тварах.
– Мы заўсёды разам працуем дома, а цяпер і на жніве. Летась паспрабавалі, спадабалася, – з усмешкай тлумачыць Таццяна.
– Хто ў кабіне галоўны? – пытаю я.
– Я! Сачу за парадкам, – смяецца Таццяна і ўпотай пазірае на мужа, – а вось за тэхналагічныя працэсы адказвае Гена. Наогул, абавязкі на камбайне размеркаваны. У першы год была прыцірка, а зараз прыходзім на працу, і кожны ведае, хто і за што адказвае.
Генадзь і Таццяна – шматдзетныя. З працы тату і маму чакаюць дочкі
Валерыя і Настасся ды сыны
Аляксандр з Максімам. А пакуль бацькі працуюць у полі, дзяцей даглядае бабуля, якая жыве побач.
Вопытным камбайнерам нават цёмны час сутак – не перашкода. Бо збожжаўборачную машыну яны вядуць упэўнена, часта на інтуітыўным узроўні. Напрыклад,
Іван Логаш нават з заплюшчанымі вачыма толькі па шуме машыны скажа, што яго жалезны таварыш працуе як гадзіннік. Жне механізатар там, дзе сам і сеяў. Свой камбайн Іван ласкава называе... Люся.
– Чаму Люся? – пытаю я.
– І сам не ведаю, – Логаш усміхаецца і глядзіць у бок тэхнікі з асаблівай цеплынёй. – Я з Люсяй размаўляю. Бывае сяду ў кабіну і прашу: «Ну давай, родная, яшчэ трошачкі». А ўвогуле працуецца нядрэнна, ды і напарнік у мяне добры. З
Анатолем Сокалам не першы сезон разам убіраем спелы ўраджай.
Час на гадзінніку набліжаецца да поўначы. Камбайнеры напаўняюць апошнія на сёння бункеры і паціху падцягваюцца ў бок мехдвара. Хлебаробам трэба адпачыць, бо заўтра зноў у поле. Пах свежага збожжа, змешанага з начной прахалодай, ахутвае і дорыць пачуццё лёгкасці. Жніво ў цёмны час сутак напоўнена нейкай асаблівай атмасферай...
Эпізод vІ.
Тысячныя рубяжы на рапсавым полі
Рапсавае поле каля вёскі Язвіны. камбайнаў тут практычна не бачна. Варта толькі ім ад’ехаць ад дарогі – яны адразу хаваюцца ў вышыні пасеваў. І нядзіўна: добры там рапс сёлета. Рослы, з прыгожымі, поўнымі насення струкамі.
[caption id="attachment_117412" align="alignnone" width="840"]
■ Леанід Буцэвіч віншуе вадзіцеля Анатоля Янушку з працоўнай перамогай[/caption]
– на гэтым полі ўраджайнасць 45 цэнтнераў з гектара, – з гонарам кажа кіраўнік гаспадаркі
Леанід Буцэвіч. – Хацелася б, каб і сярэдняя па гаспадарцы дасягнула такіх жа паказчыкаў, але гэта лічба вагаецца ў межах 36 цэнтнераў з гектара. Менш масланасення вязуць з песачанскіх палёў. Там ураджайнасць рапсу ў сярэднім 25 ц/га. Што зрабіць, глеба такая. Пясок вакол. У пару б кар’ер адкрываць, а не сельгаскультуры апрацоўваць.
Тым не менш, нягледзячы на ўсе цяжкасці Леанід Буцэвіч з аптымізмам глядзіць у будучыню. І з энтузіязмам распавядае аб праведзенай працы.
З-за густой рапсавай сцяны вынырвае камбайн «Нью Холанд». Кіруе ім адзін з ударных экіпажаў у сельгаспрадпрыемстве. Галоўны ў кабіне гэтага камбайна –
Сяргей Клочка, а дапамагае яму малады спецыяліст
Уладзіслаў Рудзько. Менавіта гэты экіпаж днямі пераадолеў тысячны рубеж. Хлебаробаў прама ў поле прыехаў павіншаваць Леанід Буцэвіч, падзякаваў за працу і ўручыў заслужаныя падарункі.
[caption id="attachment_117413" align="alignnone" width="840"]
■ Камбайнеры Сяргей Клочка і Уладзіслаў Рудзько[/caption]
Сяргей Клочка ўдзяляе некалькі хвілін, каб зрабіць фотаздымак і хоць крыху расказаць пра дзень сённяшні.
– Якая па ліку ўборачная ў Вас? – пытаю механізатара.
– Ды ўжо дваццаць трэцяя. Без перапынкаў. А агульны стаж працы ў гаспадарцы амаль трыццаць гадоў, – расказвае Клочка.
– Значыць, сядзелі за рулём збожжаўборачнай тэхнікі з пачатку двухтысячных... – удакладняю я.
– Так. І, безумоўна, мне ёсць з чым параўноўваць. Тэхніка, якая была два дзясяткі гадоў таму і сучасныя машыны – проста неба і зямля, — з энтузіязмам працягвае расказ камбайнер. – У «Нью Холанда» ёсць усе ўмовы для камфортнай працы. Кандыцыянер, пнеўмасядзенне, якое рэгулюецца так, як трэба таму, хто сядзіць за рулём, халадзільнік. Увогуле, усё тое, што трэба для выключнага камфорту. Толькі працуй!
– У вас памочнік – зусім малады хлопец. Перадаяце вопыт навічкам? – я паказваю на Уладзіслава, які сціпла стаіць побач.
– Ды ўжо не першы год моладзь у дапамогу ідзе. У мінулым годзе ў мяне таксама малады памочнік быў. Трэба ж перадаваць камусьці свае веды і ўменні. Без гэтага ніяк, у любой справе павінна быць добрая змена, – кажа Сяргей Клочка.
Уладзіслаў Рудзько ў гаспадарку прыйшоў працаваць літаральна месяц таму. Хлопец нарадзіўся і жыў у Наваполацку, а пасля заканчэння ліцэя прыехаў працаваць у «ПІК-Лясное». І адразу на перадавую.
– Да гэтага часу я быў выключна гарадскім жыхаром, – усміхаецца Улад. – Жніво, ды і наогул сельскагаспадарчую сферу, бачыў, як кажуць, толькі па тэлевізары. Але сёння я тут, і пакуль мне ўсё падабаецца!
Адпускаем камбайнераў, і неабсяжных памераў жатка тут жа рухаецца ўглыб рапсавага поля. І пакуль бункеры напаўняюцца абмалочаным насеннем, на ўскрайку чакаюць МАЗы, гатовыя адвезці свежы ўраджай на ток. Вадзіцелі
Анатоль Янушка і Віктар Янушка таксама пераадолелі тысячную мяжу. Віншаванні з працоўнымі перамогамі яны прымалі разам з камбайнерамі. На адвозцы Анатоль працуе больш за 20 сезонаў, а ў гаспадарцы – 35 гадоў. А ў Віктара гэтая ўборачная ўжо 34-я. Так што даставіць рапс на зернесушыльны комплекс хутка і якасна для іх – справа звыклая, а схема адпрацавана да дробязей. На ЗСК культуру ачысцяць і дасушаць, а пасля адправяць на рэалізацыю. У складскіх памяшканнях сельгаспрадпрыемства не застанецца нічога.
На двары ўжо жнівень. А ўборачная яшчэ ў самым разгары. З лясноўскіх палёў убралі пакуль толькі трэцюю частку хлебнай нівы. Напружаны зараз час для працаўнікоў гаспадаркі. Асабліва цяжкім выдаўся гэты год. Унесла свае карэктывы позняя вясна. А капрызнае неба калі-нікалі палохае хлебаробаў дажджом – то шумным, густым і кароткім, то дробным і зацяжным. Але ва УП «ПІК-Лясное» ведаюць: усё будзе прыбрана, заарана, пасеяна.
Крысціна ЖОГАЛЬ
■ Александр Цвирко[/caption]
— Мы в основном работаем в животноводческой отрасли, — рассказывает опытный директор предприятия Александр Цвирко. — Занимаемся разработкой технологических решений в сфере животноводства. Можно сказать, комплекс строим по нашим идеям, по нашей технологии, комплектуем оборудованием, монтируем его, запускаем и дальше сопровождаем в эксплуатации. мы каждый день в поисках нового, модернизируем узлы и элементы. Одна из последних разработок — опытные образцы охлаждения и хранения молока в потоке, что позволяет сэкономить до 50% энергии. Сейчас в стадии разработки новый вид станкового оборудования для доильной техники — самонесущая конструкция нового образца, которая создаст более комфортные условия для доения коров.
Кстати, директор ООО «ВестАгроСервис» Александр Цвирко — лауреат конкурса «Человек дела 2022» в номинации «За активное содействие развитию агросектора Беларуси в сфере механизации». Александр Анатольевич не понаслышке знаком с сельским трудом, ведь вырос в семье животноводов. Поэтому решил посвятить свою жизнь тому, чтобы сделать его легче. После окончания института механизации сельского хозяйства Александр Цвирко вернулся работать инженером в хозяйство. Затем стал руководителем, посещал западные страны — Голландию, Германию, смотрел на подходы к работе и к механизации процессов. Это послужило толчком к тому, чтобы реализовать свою мечту и начать делать первые шаги к механизации: приобретать доильные залы, системы доения.
[caption id="attachment_117417" align="alignnone" width="840"]
■ Cемейный подряд в составе Вячеслава Дубины, его жены Людмилы и сына Евгения[/caption]
Стать «Человеком дела» Александру Цвирко, естественно, во многом помогла команда ДЕЛОвых единомышленников. Сейчас на предприятии работает более 50 человек. Практически все они квалифицированные специалисты, обладающие большим опытом, умением на высоком уровне выполнить работу любой сложности. Это в основном жители города Копыля и района. Специфика работы такова, что многим из них приходится работать удаленно, заниматься обслуживанием клиентов, которые находятся в разных точках нашей страны. В основном это инженерные работники, которые прошли дополнительное обучение на заводах концерна в Германии, Франции, в учебных центрах России. В штате есть также ветврачи, проектанты.
[caption id="attachment_117419" align="alignnone" width="840"]
■ Михаил и Дмитрий Двораки[/caption]
— Наше оборудование достаточно сложное, — отмечает Александр Анатольевич. — Поэтому для работы на нем людей нужно готовить. Если мы запускаем комплекс, наши сотрудники недели две обучают весь персонал. И дальше сопровождают хозяйство в плане технологии производства, содержания животных, технологического движения по комплексу.
[caption id="attachment_117420" align="alignnone" width="840"]
■ Два Сергея - сын и отец Сыч[/caption]
— Кто же, на Ваш взгляд, является основой коллектива? — спрашиваем у руководителя.
[caption id="attachment_117418" align="alignnone" width="840"]
■ Мастер Павел Солонович, начальник цеха Александр Болбас, слесарь Вячеслав Лойко, сварщик Алексей Бобровник, инженер-конструктор Александр Рыбак[/caption]
— Мне непросто кого-то выделить, — отвечает директор предприятия. — Мы как единый организм, и каждый стремится выполнять свое дело с полной ответственностью. Приятно отметить, что работать к нам приходят почти целыми семьями. С момента основания у нас трудится инженер Сергей Сыч, пару лет назад устроился сюда и его сын Сергей. Только положительных откликов заслуживают братья Дворак — Дмитрий (начальник технического отдела) и Михаил (техник). Начальник отдела Вячеслав Дубина трудится рядом с женой Людмилой (специалист по продажам), тут же проходит производственную практику их сын Евгений — студент БГАТУ. Также хочу отметить высокую подготовку специалистов в Копыльском государственном колледже. Например, недавний выпускник Алексей Бобровник хоть и не имеет большого опыта, но уже показывает отличные навыки газоэлектросварщика. Хочу всем высказать слова благодарности за старательность, стремление и умение высоко держать нашу марку, наш имидж, а также поздравить с 16-летием предприятия.
Сергей КОЗЕЛ 
■ Патриарший Экзарх Вениамин, архиепископ Новогрудский и Слонимский Гурий и Владыка Евсевий[/caption]
Нынешний год для Белорусской православной церкви — юбилейный. Верующие отмечают 1030‑летие православия на белорусских землях. Знаковое событие уже отпраздновали ранее в Полоцке, приурочив его ко дню памяти преподобной Евфросинии. Теперь эстафету принял еще один древний город страны — Заславль.
Центральным событием стало праздничное богослужение в кафедральном соборе Преображения Господня, которое возглавил Митрополит Минский и Заславский Вениамин, Патриарший Экзарх всея Беларуси. А на улицах Заславля после литургии начался духовно-просветительский фестиваль. Гостям предложили развлечения на любой вкус. В центральном сквере города работали выставки, мастер-классы, творческие гостиные для детей и родителей. В центре сквера каждый район представлял макеты православных храмов и церквей.
Особое внимание прохожих вызывали и макеты храмов, сделанные педагогами Центра творчества детей и молодежи Копыльского района. Здесь были представлены такие достопримечательности, как Спасо-Вознесенский храм г. Копыля, храм Святого великомученика Георгия Победоносца в д. Лешня, храм Святой Живоначальной Троицы деревни Телядовичи. А еще в Городе мастеров Заславля можно было не только оценить работы ремесленников и умельцев, но и попробовать изготовить что-то самим.
[caption id="attachment_117386" align="alignnone" width="840"]
■ Татьяна Василенко (справа) приглашала горожан на выставку копылян[/caption]
— Наш мастер-класс «С ангелом в сердце» по росписи мыла ручной работы и выставка-продажа букетов из мыла привлекали внимание посетителей и гостей праздника, — поделилась впечатлениями директор ЦДТ Татьяна Василенко. — Ребята и взрослые смогли не только расписать мыло в форме ангела, но и получить его в подарок.
Татьяна БОХАН 
