Настаўнік пачатковых класаў Ала Була праводзіць адкрыты ўрок для ўдзельнікаў раённага семінара[/caption]
Штогод спіс знакамітых дат і падзей гімназічнага жыцця папаўняецца: 2008 і 2013 гады запомняцца тым, што менавіта тады ўстанова адукацыі прайшла дзяржаўную акрэдытацыю і пацвердзіла ганаровы статус гімназіі; у 2015-м ёй было прысвоена імя былога выпускніка сярэдняй школы № 1 г. Капыля Героя Савецкага Саюза Мікалая Васільевіча Рамашкі; сёлета капыльская беларуская школа, на базе якой і была ўтворана гімназія, адзначыла сваё 115-годдзе.
Сённяшнія выпускнікі гімназіі — заўтра паспяховыя прафесіяналы ў самых розных напрамках дзейнасці — навуцы, адукацыі, бізнесе, палітыцы. Адукацыйная мадэль і сістэма дадатковай адукацыі, што склаліся ва ўстанове адукацыі, здольны абазначыць тую індывідуальную траекторыю, якая забяспечвае развіццё кожнага навучэнца. Вялікая ўвага надаецца ўкараненню інфармацыйных тэхналогій. Паводле слоў дырэктара гімназіі Ірыны Іванаўны Абас, выкарыстанне інфармацыйна-камунікацыйных тэхналогій у адукацыйным працэсе з’яўляецца адным з эфектыўных спосабаў павышэння матывацыі, індывідуалізацыі, развіцця творчых здольнасцей навучэнцаў. Кабінет інфарматыкі, лінгафонны, лінгвістычны кабінеты з’ўляюцца магутнай накапіцельнай базай электронных адукацыйных рэсурсаў, даступных для штодзённага выкарыстання на ўроках, факультатывах, падчас індывідуальных заняткаў і аб’яднанняў па інтарэсах. Камп’ютарнай тэхнікай абсталяваны вучэбныя кабінеты, рабочыя месцы адміністрацыі, бібліятэка, метадычны кабінет, кабінеты аховы працы, педагога-псіхолага, педагога сацыяльнага, педагога-арганізатара. Усе камп’ютары маюць магчымасць выхаду ў інтэрнэт. Дарэчы, многае абсталяванне было набыта пры дапамозе Капыльскага вопытнага лясгаса, з якім у гімназіі даўняе плённае і трывалае сяброўства.
У навучальным і выхаваўчым працэсах выкарыстоўваецца сучаснае праграмнае абсталяванне, у 5-11 класах разам са звычайным дзённікам ужываецца электронны, а з
1 верасня бягучага года ў якасці эксперыменту плануецца ў адным з класаў зусім адмовіцца ад папяровых дзённікаў. Вопыт гімназіі па выкарыстанні інфармацыйна-адукацыйных тэхналогій вывучаецца іншымі ўстановамі адукацыі раёна і вобласці: зусім нядаўна на яе базе адбыўся семінар «Выкарыстанне інфармацыйных тэхналогій у адукацыйным працэсе і кіраўнічай дзейнасці».
Прыгожыя, добраўпарадкаваныя кабінеты падтрымліваюць атмасферу творчасці і нацэліваюць на прадукцыйную працу. Рамонтныя работы вяліся з дапамогай аддзела адукацыі, спорту і турызму райвыканкама, паспрыяў аддзел і набыццю новай сучаснай мэблі. У такой атмасферы пад кіраўніцтвам вопытных педагогаў і нараджаюцца зорачкі, якія заявілі пра сябе ўжо далёка за межамі раёна.
— Я лічу, што поспехі нашых выхаванцаў на абласным і рэспубліканскім этапах алімпіяды з’яўляюцца вынікам сістэмнай работы, арганізаванай у гімназіі, і менавіта яна дае плён, — адзначае Ірына Абас. — На рэзультат працуюць усе: адміністрацыя гімназіі, увесь педагагічны калектыў і, вядома ж, бацькі. Несумненна, вялікая роля належыць самім юным інтэлектуалам і непасрэдна педагогам, якія іх рыхтуюць. Падрыхтоўка да алімпіяд ідзе і падчас канікул, у тым ліку летніх. Рабяты з задавальненнем наведваюць дадатковыя заняткі, сумяшчаюць вучобу з адпачынкам у профільных лагерах — для іх гэта нешта накшталт заахвочвання, паколькі часткова пуцёўкі аплочвае гімназія за кошт сродкаў пазабюджэтнай дзейнасці.
Ёсць у гімназіі і свая сістэма ўзнагароджвання таленавітых дзяцей. Пераможцы і ўдзельнікі рэспубліканскага этапа алімпіяды атрымліваюць падарункі — летась гэта былі камп’ютарныя мышкі і флэшкі, сёлета вырашылі набыць для рабят абанементы ў басейн. Акрамя таго са сродкаў апякунскага савета гімназіі іх заахвочваюць грашовымі прэміямі. Не застаюцца па-за ўвагай і педагогі, якія старанна рыхтуюць навучэнцаў да ўдзелу ў інтэлектуальных спаборніцтвах: алімпіядах, навукова-практычных канферэнцыях. Увогуле Ірына Іванаўна ўпэўнена: у тым, што навучэнцы гімназіі трэці год запар паспяхова ўдзельнічаюць у алімпіядным руху, ёсць заканамернасць — ва ўстанове адукацыі вучацца высокаматываваныя дзеці і працуюць прафесійныя педагогі. Але ўсё ж такі галоўны рухальнік да вяршыні — гэта праца. Таму словы: «Працуй сумленна штодня — і поспех знойдзе цябе» — можна лічыць аксіёмай, якую ўзяў на ўзбраенне калектыў гімназіі.
Маргарыта САКОВІЧ
Фота з архіва гімназіі 
Настаўнікі СШ № 1 г. Капыля на святочнай дэманстрацыі. 70-я гады ХХ ст.[/caption]
Тагачасныя ўлады мелі намер пабудаваць драўляны будынак для школы. Але пажар у Капылі ў 1905 годзе не даў гэта зрабіць. Напярэдадні Першай сусветнай вайны было распачата будаўніцтва цаглянага будынка, але і яно, на жаль, не было завершана. Толькі ў пачатку 20-х гадоў школа аднавіла сваю працу ў адбудаваным цагляным будынку, які захаваўся да нашых дзён. Школа стала сямігодкай.
Крочыў 1934 год. Ён стаў знамянальным для нашай сямігодкі: яна была рэарганізавана ў дзесяцігодку і стала называцца капыльскай беларускай школай. У гады Вялікай Айчыннай вайны заняткаў у цагляным будынку не было. Летапіс, на жаль, не тлумачыць чаму. Але нам няцяжка здагадацца. Гітлераўцы-акупанты прыстасавалі, відаць, цагляны будынак для сябе. Урокі праходзілі ў нейкім драўляным будынку, які акупанты пазней спалілі. У пасляваенны час заняткі праводзіліся ў памяшканні так званай яўрэйскай школы, у якой вучыліся і мы, дзеці, апаленыя вайной, аж да 1955 года. Дзякуючы дырэктару-франтавіку Галіноўскаму Пятру Ніканавічу, будаўніцтва новай школы паскорылася. Прымалі ўдзел усе: і вучні, і настаўнікі. І як распавядае летапіс СШ № 1, яна вярнулася на сваё гістарычнае месца, на вуліцу М. Горкага, у 1955 годзе. Я вучылася ў 8 «Б» класе на першым паверсе. Вокны класа выходзілі на вуліцу Горкага. У 9-м класе вучыліся на другім паверсе, адтуль мы бачылі прышкольны ўчастак і сад. Мы бясконца радаваліся новай, прасторнай і такой утульнай школе.
Тысячы выпускнікоў капыльскай беларускай, а з 60-х гадоў — СШ № 1 г. Капыля, сталі дастойнымі грамадзянамі роднай Бацькаўшчыны. Сярод іх Герой Савецкага Саюза Мікалай Рамашка, пісьменнікі Мікола Хведаровіч, Сцяпан Александровіч, Нічыпар Чарнушэвіч, паэты Аляксей Коршак, Алесь Гурло, а таксама шматлікі атрад навукоўцаў, выкладчыкаў вышэйшых навучальных устаноў: М. Камароўскі, М. Малевіч, С. Берднік, А. Ганчар, У. Сапешка, Р. Малюковіч, В. Дубоўскі, В. Кісель. Асаблівы ўклад у медыцыну зрабілі А. Батура і С. Навасад.
Шмат мудрых кіраўнікоў стаяла на чале школьнага педкалектыву. Гэта Д. Кандыбовіч, А. Копаць, А. Бекарэвіч, Л. Біткін, А. Дземідовіч, П. Галіноўскі, В. Гарашчэня, М. Шабусаў, якія не дажылі да юбілейнай даты.
Не доўга працаваў дырэктарам СШ № 1 М. Каляда, які пакінуў пра сябе добры ўспамін як настаўнік-прафесіянал, адукаваны кіраўнік. 10 гадоў на пасадзе дырэктара працаваў А. Семяновіч. На працягу 15 гадоў кіраўніком школы была З. Прыміч: менавіта ў гэты час быў пабудаваны новы корпус СШ № 1. Статус гімназіі і паспяховую акрэдытацыю школа атрымала таксама дзякуючы яе ўдаламу кіраўніцтву.
З 2011 года дырэктарам гімназіі працуе І. Абас. Адным з галоўных напрамкаў выхаваўчай работы навучальнай установы з’яўляецца патрыятычнае. Пошукавая работа па увекавечанні памяці герояў Вялікай Айчыннай вайны была справядліва заўважана ў раённым аддзеле адукацыі, спорту і турызму райвыканкама. У 2015 годзе гімназіі прысвоена імя Героя Савецкага Саюза М.В. Рамашкі.
Крэда гімназіі «Ніхто не забыты, нішто не забыта» цяпер ажыццяўляецца з яшчэ большым натхненнем. Педагогі і вучні разумеюць, што прэстыж гімназіі — дыпломы розных ступеняў на алімпіядах, канферэнцыях, падзячныя пісьмы, прызы і г.д. Дарэчы, навучэнка 11 «А» класа Марына Нікалаеня (як пераможца заключнага этапа рэспубліканскай алімпіяды) у другі раз была занесена ў банк даных адоранай моладзі фонда Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь. І гэта ўжо трэцяе яе паспяховае выступленне. У спорце гімназісты таксама паказваюць нядрэнныя вынікі.
Настаўнік — гэта лёс, прызванне, сэнс жыцця. Хочацца ўзгадаць педагогаў-пенсіянераў, якія не адзін дзясятак гадоў шчыравалі ў школе, пакінулі пра сябе самыя цёплыя ўспаміны. Гэта таленавітыя гісторыкі А. Зянько, В. Гарашчэня, П. Галіноўскі, высокай пробы матэматыкі і фізікі В. Сапешка, К. Дубоўскі, І. Чарнушэвіч, А. Гарэлікаў, М. Гарэлікава, Р. Рабцава, А. Таяноўская, А. Шумінская, В. Палуян. У ліку непаўторных філолагаў-рамантыкаў М. Корнева, Н. Ратнер, В. Маркоўнік, Л. Сергіеня, А. Сапешка; мудрыя хімікі-біёлагі С. Шыманскі, В. Станавенка, Н. Старынка; няўрымслівыя адкрывальнікі зямных недраў, мораў і акіянаў — географы А. Лахманенка, Ц. Гутарава, В. Буцавіцкая. На жаль, многіх з іх ужо няма ў жывых, але памяць пра іх не згасне, бо яны падрыхтавалі надзейных паслядоўнікаў — Ю. Цвірка, К. Пахамовіч, А. Карнейчык, Б. Піліпчык. Крыху пазней з савецкіх педінстытутаў прыбыло маладое папаўненне: В. Кісялёва, А. Арлоўская, Я. Мардасевіч, К. Сідзельнікава, Е. Былюк, З. Сыс, С. Слімко, Р. Шахоўская, Т. Гірко, І. Асташова, Л. Паўловіч і іншыя. Самымі вясёлымі, з пачуццём гумару, у калектыве заставаліся В. Казлоўская і С. Контусь, якія былі надзейным шчытом і ў радасці, і ў горы.
Ацэнку працы педкалектыву ў 70-90-я гады ставілі за сучаснае кабінетнае абсталяванне, прафарыентацыю па паступленні ў сельскагаспадарчыя ВНУ і ваенныя вучылішчы, ваенна-патрыятычнае выхаванне, аб’ектыўнасць ведаў школьнікаў. І гэта ў першую чаргу тычылася мяне як арганізатара пазакласнай і пазашкольнай работы на працягу 17 гадоў. З дапамогай класных кіраўнікоў В. Уласавец і В. Буцавіцкай мы распачалі пошукавую работу па ўвекавечанні памяці героя-выпускніка Мікалая Рамашкі. У 1988 годзе адбылося адкрыццё яго музея.
У 80-я гады СШ № 1 заявіла пра сябе як пераможца алімпіяднага руху ў вобласці па нямецкай мове, тады ж і атрымала статус школы з паглыбленым вывучэннем гэтага прадмета, у тым ліку і ў першым класе. Звыш 20 выпускнікоў паспяхова паступілі ў інстытут замежных моў.
І ў юбілейным годзе гімназісты становяцца пераможцамі навукова-практычных канферэнцый, алімпіяд. Гэта выхаванцы А. Роўбуць, М. Стульбы, А. Булы, Л. Галузы, А. Бурмы.
Ветэраны педагагічнай працы жадаюць гімназіі № 1 імя М.В. Рамашкі так трымаць і надалей, каб ніколі не пакідала пачуццё інтарэсу і любові да ведаў.
Анна АРЛОЎСКАЯ,
старшыня пярвічнай ветэранскай арганізацыі гімназіі № 1 г. Капыля 
Сярод выпускнікоў мінулых гадоў — Ілля Кац, Ліна Пуставая і Анна Арлоўская[/caption]
Распачала свята дырэктар гімназіі Ірына Абас. «Нашы юбілеі, наша сустрэча — гэта і вялікая радасць, і вялікая адказнасць перад тымі, хто працаваў да нас, — адзначыла Ірына Іванаўна. — Але наша работа пацвярджаецца добрымі вынікамі, у чым заслуга творчага, зладжанага калектыву педагогаў і вучняў». Ірына Іванаўна ўзгадала пра дасягненні навучальнай установы, прывітала ветэранаў педагагічнай працы, выпускнікоў розных гадоў.
[caption id="attachment_55328" align="aligncenter" width="400"]
Алена Міхайлоўская ўручае сертыфікат Ірыне Абас[/caption]
З 2014 года гімназія прымае ўдзел у рэалізацыі абласнога праекта «Знакамітыя выпускнікі»: навучэнцы знаёмяцца з гісторыяй і традыцыямі школы, жыццём і прафесійнымі дасягненнямі знакамітых выпускнікоў. Падчас вечара сертыфікаты «Знакаміты выпускнік» былі ўручаны былому дырэктару Капыльскага райаграпрамзабеспячэння Іллю Яфімавічу Кацу, урачу Капыльскай ЦРБ Ліне Антонаўне Пуставой і кандыдату гістарычных навук Віктару Паўлавічу Кісялю (за яго сертыфікат атрымала пляменніца Марына Валянцінаўна Галіцкая).
Шматлікія старонкі мерапрыемства былі прысвечаны гісторыі навучальнай установы. Успамінамі пра мінулае было прасякнута і выступленне былой настаўніцы школы, а цяпер старшыні пярвічнай ветэранскай арганізацыі гімназіі Анны Іосіфаўны Арлоўскай.
Віншаванні з юбілейнымі датамі, удзяч-насць ветэранам, цяперашнім педагогам і вучням выказала начальнік аддзела адукацыі, спорту і турызму райвыканкама Алена Міхайлоўская. Алена Станіславаўна падкрэсліла, што гімназія № 1 — адна з лепшых устаноў у раёне, яна адзначаецца на абласным і рэспубліканскім узроўнях.
Вядома ж, у гэты дзень не абышлося без падарункаў. Ад раённага выканаўчага камітэта Алена Міхайлоўская ўручыла інфармацыйную сістэму, якая будзе ўстаноўлена ў фае гімназіі, а ад аддзела адукацыі, спорту і турызму райвыканкама — сертыфікат на 20 тысяч рублёў для правядзення ў 2017 годзе рамонтных работ ва ўстанове, каб яна станавілася яшчэ больш прыгожай і сучаснай.
Эстафету цёплых слоў удзячнасці і падарункаў прадоўжылі выпускнікі, якія сабраліся на сустрэчу. Тут былі і тыя, хто развітаўся са школай больш чым 50 гадоў таму, і тыя, хто яшчэ летась сядзеў за школьнай партай. Яны ўспаміналі гады свайго бесклапотнага юнацтва, педагогаў, сяброў, розныя цікавыя падзеі.
А святочную атмасферу на працягу вечара стваралі юныя артысты гімназіі. Сваё майстэрства дэманстравала добра вядомая ўжо не толькі ў нашым раёне, але і за яго межамі «зорачка» Настасся Карповіч. Радавалі сваімі выступленнямі таксама Ангеліна Дораш і Настасся Бачко.
Сяргей КОЗЕЛ
Фота аўтара 
Барыс Дзенісюк і Наталля Наркевіч[/caption]
«Гэта заслуга ўсіх членаў прафсаюза краіны, бо часцінка ўзносаў кожнага, у тым ліку і капылян, укла-дзена ў аднаўленне мемарыяла, — адзначыла падчас сустрэчы ў Слабадакучынскай СШ Галіна Лукашэвіч. — Гэта робіцца дзеля таго, каб памяць пра Вялікую Айчынную вайну засталася навечна. І ў нашым раёне праводзіцца значная работа ў гэтым напрамку. Напрыклад, Капыльскі доследны лясгас рэканструяваў зямлянкі ў лесе каля в. Лавы, сіламі раённага аб’яднання прафсаюзаў адноўлена агароджа каля мемарыяла спаленай у гады вайны в. Вялікія Прусы. Шмат работы праводзіцца з ветэранскімі і маладзёжнымі арганізацыямі».
Словы ўдзячнасці ўсім запрошаным за годнае ваенна-патрыятычнае выхаванне выказалі намеснік старшыні райвыканкама Аляксандр Ліпніцкі, старшыня раённага Савета ветэранаў Казіміра Ганчар, старшыня райкама прафсаюза работнікаў адукацыі і навукі Людміла Камёнка.
[caption id="attachment_55323" align="aligncenter" width="580"]
Выступае Галіна Лукашэвіч[/caption]
Неад’емнай часткай мерапрыемства стаў музейны ўрок. Як адзначыў Барыс Дзенісюк, у Слабадакучынскай СШ вядзецца пастаянная мэтанакіраваная работа па патрыятычным выхаванні. Толькі за два апошнія гады адкрыты помнікі герою Лаўскага бою Уладзіміру Качаноўскаму і загінуўшым землякам з в. Роспы, даглядаюцца больш за 30 пахаванняў, брацкіх магіл. Работа праводзіцца ў цеснай сувязі са Сл.-Кучынскім сельвыканкамам, шматлікімі грамадскімі арганізацыямі.
Непасрэднымі ўдзельнікамі музейнага ўрока сталі члены школьнага клуба «Патрыёты Радзімы», а таксама старшыня ветэранскай арганізацыі аддзялення «Слабада-Кучынка» ААТ «Старыца-Агра» Святлана Астрэйка, Аляксандр Кандыбовіч і іншыя ветэраны мясцовай пярвічкі. Падчас яго чыталі вершы, спявалі, танцавалі, дэманстравалі відэазапісы.
Ваенна-патрыятычнае выхаванне з’яўляецца адным з вядучых напрамкаў у рабоце і Цімкавіцкай СШ. Як адзначыла Наталля Наркевіч, Цімкавічы — гэта даволі вядомае гістарычнае месца. Навучальная ўстанова славіцца сваім музеем 17-га пагранатрада. Таму вучні і педагогі проста абавязаны захоўваць традыцыі. Ветэраны Вялікай Айчыннай вайны, працы з’яўляюцца пастаяннымі гасцямі ў школе, ім аказваецца шэфская дапамога. Напрыклад, яны сталі ўдзельнікамі літаратурна-музычнай кампазіцыі «Славутыя імёны землякоў», таксама былі запрошаны на ваенна-спартыўную гульню «Бастыёны мужнасці» і іншыя мерапрыемствы. Акрамя таго цімкавіцкія школьнікі адказваюць за навядзенне парадку на месцах баявой славы.
Працягам мерапрыемства стаў круглы стол з удзелам прадстаўнікоў некаторых грамадскіх арганізацый раёна. Напрыклад, лідары аб’яднання прафсаюзаў, ветэранскай арганізацыі і БРСМ нагадалі пра пагадненне, якое заключана паміж іх аб’яднаннямі, расказалі пра сумесную работу на 2017 год. Старшыня раённага каардынацыйнага савета палітычных партый і грамадскіх аб’яднанняў, старшыня РАС ДТСААФ Аляксандр Касінскі таксама падзяліўся планамі на гэты год. Як адзначыў Аляксандр Іванавіч, дадзеным мерапрыемствам у Слабадакучынскай СШ адкрыты традыцыйны месячнік абаронна-патрыятычнай і спартыўнай работы. Сёлета ён прысвячаецца Дню абаронцаў Айчыны, 90-годдзю з дня ўтварэння ДТСААФ і 30-годдзю ветэранскага руху.
Сяргей КОЗЕЛ
Фота аўтара 
Зіне 3 гады. З мамай, татам і старэйшай сястрой. 1960 год[/caption]
Сябраваць і весяліцца Зінаіда Дзям’янаўна Рымковіч любіць і ўмее. У людзях і адносінах паміж імі асабліва цэніць шчырасць і добразычлівасць. Яна з дзяцінства заўсёды знаходзілася ў цэнтры ўвагі. Нягледзячы на тое, што была маленькай і хударлявай, усё ж ніколі не заставалася ўбаку ад усялякіх забаў. Хлопцы гуляюць у снежкі — з імі і Зіна, ідуць катацца на санках-драцянках — дзяўчынка зноў-такі ў ліку першых. У дзяцінстве Зіна была танюткая, нават нейкая трохі празрыстая. Справа ў тым, што маці Алена Рыгораўна (ёй на той момант было 46 гадоў) нарадзіла дзяўчынку вагой усяго 1700 грамаў. У радзільным доме ніякіх сучасных прыстасаванняў, вядома ж, не было. Каб стварыць нармальны жыццезабеспячальны тэмпературны рэжым, матуля клала немаўлятка на цёплую печку ды яшчэ абкладвала падушачкамі. Так і расла Зінка…
[caption id="attachment_55318" align="aligncenter" width="580"]
Зіна з сябрамі (трэцяя злева)[/caption]
Калі дзяўчынцы споўнілася 7 гадкоў, пайшоў з жыцця тата Дзям’ян Маісеевіч, інвалід Вялікай Айчыннай. Далей мама гадавала дачушку адна і рабіла ўсё дзеля таго, каб Зінцы было добра: ладзіла дзіцячыя дні нараджэння, пазней набывала модныя адзенне і абутак.
[caption id="attachment_55316" align="alignright" width="227"]
Пасля вучобы ў медвучылішчы. 1975 год[/caption]
Вучоба ў СШ № 2 г. Капыля была вельмі насычанай: з задавальненнем Зінаіда танцавала, спявала песні, дапамагала класнаму кіраўніку арганізоўваць святы. Такой жа актыўнай і няўрымслівай яна засталася і падчас вучобы ў Мінскім медыцынскім вучылішчы, куды вырашыла паступаць пасля асэнсаванага выбару. А выбар быў зусім няпросты: дзяўчынка любіла мастацтва, у яе добра атрымлівалася спяваць і танцаваць, але… Часта перад вачыма паўставала адна і тая ж карціна: вось становіцца дрэнна хвораму бацьку, прыязджае хуткая дапамога і фельчар робіць уколы, каб аблегчыць пакуты хвораму. «Буду дапамагаць людзям, — вырашыла Зінаіда, — а спяваць я і так змагу».
…Праўду кажуць: шчасце і за печкай знойдзе. Так і адбылося. Падчас працы фельчарам-лабарантам Уздзенскай ЦРБ Зінаіда жыла на кватэры з сяброўкай, да якой аднойчы прыехаў брат. Гэта было напярэдадні Новага года. Атрымаўшы «трынаццатую» зарплату, 27-гадовы Юрый вырашыў наведаць сваячку. Мабыць, маладому хлопцу хацелася ўразіць малодшую сястру: калі зайшоў у хату, з гонарам разлажыў на стале грошы. Такая іх колькасць вельмі ўразіла Зінаіду. «Гэта бу-дзе мой муж», — сказала дзяўчына сваёй сяброўцы. Так і выйшла: праз паўгода згулялі вяселле. Юрый Рымковіч працаваў у калгасе механізатарам, ды працаваў добра і старанна. Таму, нягледзячы на даволі малады ўзрост, яшчэ да знаёмства з будучай жонкай быў узнагароджаны ордэнам Працоўнай Славы, які ўручаў яму сам Пётр Машэраў. А па жыцці Зінаіда і Юрый крочылі разам амаль 40 гадоў, выгадавалі дзвюх дачок — Алену і Наталлю. На жаль, паўтара года назад з-за хваробы сэрца любага мужа перастала біцца…
[caption id="attachment_55315" align="aligncenter" width="580"]
Мама Алена Рыгораўна, дачушка Аленка, муж Юрый Юр’евіч і Зінаіда Дзям’янаўна. 1978 год[/caption]
На родную Капыльшчыну Зінаіда Рымковіч з сям’ёй вярнулася ў 1977-м. З той пары адзінае месца працы — у Капыльскай цэнтральнай раённай бальніцы. Зінаіда Дзям’янаўна памятае і вельмі любіць менавіта той, першы «капыльскі», калектыў аддзялення пералівання крыві, які ўзначальвала Ліна Пуставая. Побач былі такія шчырыя і добразычлівыя калегі Ніна Кіеня і Зоя Шкурская. Разам адзначалі святы, весела віншавалі адзін аднаго з днямі нара-джэння. Зараз Зінаіда Дзям’янаўна працуе з іншымі калегамі ў лабараторыі Капыльскай ЦРБ дзяжурным фельчарам-лабарантам.
[caption id="attachment_55317" align="aligncenter" width="580"]
Зінаіда Дзям’янаўна ў ролі Клёпы (другая справа) з калегамі на святкаванні Новага года. 90-я гады[/caption]
Артысткай жа Зінаіда Рымковіч стала зусім нядаўна. Жанчына любіць хадзіць на канцэрты, стараецца не прапусціць ніводнага. Так гады тры таму яна і трапіла на выступленне «Дабрадзеяў». Вельмі спадабаліся прыгожыя сукенкі артыстак. Вырашыла: буду спяваць і я, тым больш, што вопыт ужо быў: яна і раней займалася спевамі з Таццянай Хілько, радавала сваім выкананнем сяброў і сваякоў. Заказала такое ж адзенне ў адным з магазінаў, сама за яго і заплаціла. Прыйшла на рэпетыцыю, як кажуць, са сваім рэквізітам ды так і засталася ў творчым калектыве. Стала самай сапраўднай дабрадзейкай, бо дабрыня і шчырасць, памножаныя на сапраўдны талент, робяць Зінаіду Дзям’янаўну вельмі адметнай артысткай.
[caption id="attachment_55319" align="aligncenter" width="400"]
Зінаіда Рымковіч з унукам Мікітам і дачкой Наталляй[/caption]
Такой жа жанчына застаецца з роднымі і сябрамі. Дочкі цэняць за дабрыню, унукі ўручаюць дыпломы як лепшаму… настаўніку. Так-так, каб дапамагчы ім падрыхтаваць урокі, бабулі зноў давялося вывучаць усю школьную праграму.
Добра ставяцца да Зінаіды Дзям’янаўны і пацыенты. «Вунь Музычная шкатулка пайшла», — кажуць, калі з невялічкім радыё ў кармане па калідоры бальніцы ідзе Зінаіда Рымковіч. Любоў да музыкі — яна на ўсё жыццё. І асаблівае шчасце, калі яна — узаемная.
Дзіяна ТКАЧЭНКА
Фота з сямейнага архіва З. Рымковіч 
