Спустя пару часов после триумфальной «бронзовой» гонки удалось связаться с нашим биатлонистом и задать несколько вопросов.
— Антон, после спринта, где ты занял четвертое место, какие чувства одолевали?
— Конечно расстроился и, можно сказать, по-спортивному был очень зол.
— Перед стартом гонки преследования что необходимо было решить для себя?
— Главная задача, которая стояла передо мной: пройти первые две «лежки» без промахов.
— С этой задачей ты справился. И после двух этапов шел с приличным преимуществом. Почему не получилось справиться со стрельбой на «стойке»?
— Стрелял с первой установки, здесь очень нестабильный ветер, сильно подкручивал, даже выбрасывал пули (при перезарядке винтовки). Но главное, думаю, — волнение из-за того, что иду лидером.
— При выходе на пятый заключительный круг ты шел третьим. Знал, что всего в 4-5 секундах позади были россиянин и чех?
— Я знал, что в нескольких секундах позади два-три спортсмена — подсказывали тренеры на дистанции. Предупреждали, что нужно бороться до конца. И я боролся.
— Финишный круг получился, конечно, волнительным и впечатляющим: ты увеличил отрыв от ближайших преследователей и «привез» им около восьми секунд. Отлично сработала сервис-бригада или все-таки функционально хорошо подошел к чемпионату?
— На всей дистанции чувствовалось, что лыжи катят просто отлично. Да и в спринте со спусков догонял соперников. Сервис-бригада идеально угадала со смазкой лыж! И сам в принципе функционально был неплохо готов.
— От кого принимал первые поздравления с «бронзой»?
— Первыми, конечно, поздравили ребята из нашей команды и тренеры. Тренер даже задал вопрос с улыбкой: «А победить не захотел?». «Стойка» подвела…
— Несколько слов своим землякам, нашим подписчикам…
— Огромное спасибо всем вам за комментарии в соцсетях и поддержку, особенно воспитанникам Анатолия Леонидовича Сенюка. Это придает сил. Хотел бы передать ребятам, которые в Копыле занимаются биатлоном: дерзайте, все в ваших руках, все в этой жизни возможно.
— Поздравляем тебя с «бронзовой» наградой. Хочется пожелать поменьше волнения, побольше стабильности и побед!
Сергей ЛАЗОВСКИЙ 
Родам яна з пасёлка Закопанка, там, у бацькоўскім доме, і жыве са сваёю сям’ёй. Замуж выйшла за аднакласніка Аляксандра. У маладой сям’і нарадзіліся два сыны — старэйшы Дзіма і малодшы Саша. Прафесіі ў маладой жанчыны не было, таму прапанову прайсці курсы асемянатараў у навукова-даследчым інстытуце жывёлагадоўлі ў Жодзіне прыняла з задавальненнем. Па гэтай спецыяльнасці і працавала на МТФ «Вуглы»: спачатку займалася цялушкамі, а потым і каровамі. Праз некалькі гадоў Алене Мікалаеўне, заўважыўшы яе арганізатарскія здольнасці і ўменне працаваць з людзьмі, кіраўніцтва гаспадаркі прапанавала пасаду загадчыка фермы.
Сёння на МТФ утрымліваецца больш за 900 галоў буйной рагатай жывёлы: маладняк, цялушкі для аднаўлення статка, дойныя і сухастойныя каровы.
— За мінулы год мы надаілі па 5116 кг малака ад кожнай каровы, — расказвае Алена Мікалаеўна. — Стараемся, каб сёлета гэты рэзультат вырас. Напрыклад, за студзень ужо атрымалі прыбаўку ў 30 кг, ёсць рост і ў лютым. Вядома, што добрыя вынікі можна мець толькі пры ўмове дакладнага выканання ўсяго тэхналагічнага цыкла, таму стараюся кантраляваць гэты працэс. Кармы ў нас добрыя, іх раздачу вядзём пры дапамозе кормараздатчыка-змешвальніка. У рацыён разам з сенажом і сіласам уводзім камбікорм, патаку, соль, соду.
Распарадак на малочнатаварнай ферме арганізаваны такім чынам, каб увесь працоўны дзень быў у полі зроку. У шэсць раніцы загадчыца разам з даяркамі прыязджае на працу, а ў 14 гадзін яе змяняе памочнік брыгадзіра, якая знаходзіцца на жывёлагадоўчым аб’екце да дзевяці гадзін вечара — пакуль не скончыцца апошняя дойка. Уначы працуюць вартаўнікі, якія раніцай здаюць дзяжурства загадчыцы. Гэта дае магчымасць Алене Мікалаеўне ўвесь час быць у курсе спраў, што адбываюцца на ферме, і пры неабходнасці аператыўна прымаць рашэнне.
— Думаю, што поспех любой справы перш за ўсё ў дысцыпліне, а сачыць за яе выкананнем — мая задача. А яшчэ важна мець падыход да кожнага чалавека, знайсці ключык да яго душы.
Маргарыта САКОВІЧ 
І ўдакладніць: яе жыццёвае крэда — працаваць з душой і поўнай самааддачай. Толькі так можна дасягнуць адметных вынікаў, заслужыць важкі аўтарытэт як у жыхароў раёна, так і далёка за яго межамі. Дзякуючы няўрымслівасці Валянціны Леанідаўны, пра Капыльшчыну ведаюць далёка за яе межамі. Да нас на экскурсіі едуць не толькі з розных куткоў Беларусі, але і з Расіі, Германіі, Швецыі, Ізраіля, Злучаных Штатаў Амерыкі...
Літаральна днямі па выніках Мінскага абласнога конкурсу «Творчы алімп Міншчыны» Капыльскі раённы краязнаўчы музей стаў пераможцам у намінацыі «Музейная справа». І гэта зусім невыпадкова: для ўдзелу ў конкурсе быў прадстаўлены праект «Гісторыя яўрэйскай культуры», рэалізацыя якога праходзіць ужо на працягу амаль сямі гадоў.
Мінулы год наогул для супрацоўнікаў музея быў яскравым на падзеі. Самым важным вынікам напружанай краязнаўчай працы можна лічыць той факт, што наш горад стаў старэйшым. Новы ўзрост Капыля, у сваю чаргу, даў штуршок для развіцця некалькіх даўніх ідэй кіраўніцтва раёна: набыццё новага выгляду Замкавай гары, развіццё турыстычнай інфраструктуры. Дарэчы, ажыццяўленне задуманага будзе праходзіць з актыўным удзелам работнікаў музея пры падтрымцы Міністэрства культуры Рэспублікі Беларусь і навукоўцаў.
…Каб адразу правільна расставіць прыярытэты, яшчэ будучы маладым кіраўніком Валянціна Шуракова вызначыла асноўныя прынцыпы ў рабоце, якія ўзяла ад цудоўных настаўнікаў. Прыкладам вядзення спраў для яе сталі выдатны краязнаўца, навуковы супрацоўнік музея Фёдар Канстанцінавіч Абрамчык, былыя загадчыкі аддзела культуры. Але за 32 гады работы на пасадзе дырэктара Валянціна Леанідаўна выпрацавала і свае правілы, якімі сёння кіруюцца і яна сама, і яе маладыя калегі.
Дзіяна ТКАЧЭНКА
Фота Сяргея ЛАЗОЎСКАГА 
