После реорганизации в 2015 году путем присоединения ДУП «ПМК-194» Копыльский РСУ является ведущей строительной организацией района. Какова основная задача ремонтно-строительного участка и в чем секрет успешной работы? С этих вопросов и началась наша беседа с директором КУП «Копыльский РСУ» Евгением Лепетило:
— Кадры решают все. Это — истина. И если есть людской ресурс, тогда и предприятие уверенно развивается. А коллектив у нас хороший, дружный, есть взаимопонимание и взаимоуважение среди коллег. Остается только хорошо трудиться и получать удовольствие от работы. Секрет успешной работы также кроется в правильном выборе стратегии и точном определении приоритетов. Поэтому поставленные задачи решаем в четком соответствии с требованиями заказчиков, не только за счет повышения эффективности уже существующих видов деятельности, но и путем развития новых направлений, охватывающих все более широкий спектр деловых интересов постоянных и потенциальных заказчиков.
[caption id="attachment_92875" align="aligncenter" width="840"]
■ Директор Евгений Лепетило (справа) и главный инженер Дмитрий Чернявский во время обсуждения проекта[/caption]
Работая в сфере строительства далеко не первый год, Копыльский РСУ завоевал прочную позицию и доверие как у индивидуальных застройщиков, так и у государственных заказчиков. На счету организации десятки успешных проектов по возведению производственных зданий и жилых объектов. Среди них — здания районного исполнительного комитета, городской котельной, хлебозавода, лечебного корпуса центральной районной больницы, радиотелевизионной передающей станции, улицы Партизанская, Тимковичская, Тепловая и Пролетарская. Основная задача организации — увеличение объема строительно-монтажных работ, качества производимых работ, рост узнаваемости организации, освоение новых рынков сбыта и, конечно же, получение прибыли. Сегодня Копыльский РСУ осуществляет строительство, капитальный ремонт и реконструкцию объектов жилищного фонда, промышленных зданий и сооружений, «клюшечников», силосно-сенажных траншей, занимается благоустройством. Дополнительно производятся сварочные и строительно-монтажные работы, распиловка лесоматериала, оказываются услуги строительной техники и транспорта.
Наличие собственного подсобного хозяйства позволяет организации контролировать качество, а также осуществлять контроль над своевременной поставкой строительных материалов на объекты. В его структуру входит растворобетонный узел, линия по отсеиванию песка, а также арматурный и столярно-механический цеха.
— По мере заказов на наших строительных объектах производим столярные изделия и пиломатериалы, — рассказывает заведующий подсобным производством Николай Кульбицкий. — Лес получаем из Копыльского и Слуцкого лесхозов. Также реализуем населению и организациям пиломатериалы: брусок, доску, штакетник. По заказам изготавливаем и деревянные беседки.
[caption id="attachment_92871" align="aligncenter" width="840"]
■ Завпроизводством Николай Кульбицкий и рамщик Михаил Новик[/caption]
Подбор и применение в оптимальном сочетании материалов и оборудования, а также постоянное совершенствование способов ведения работ позволяют наиболее полно удовлетворять требования заказчиков. Прошедший строительный год работники РСУ в основном трудились на сельскохозяйственных объектах.
— Мы ввели в эксплуатацию молочнотоварную ферму в аг. Старица, завершили монтаж двух коровников и молочно-доильного блока в аг. Потейки, — подчеркивает директор РСУ. — Закончили строительство коровника и, думаю, до конца текущего года молочно-доильный комплекс на МТФ «Бучатино» будет введен в эксплуатацию. Были также субподрядчиком на новом 16-квартирном доме по ул. Партизанской, работали на жилье в г. Слуцке.
Сегодняшние возможности РСУ позволяют одновременно строить ферму с доильно-молочным блоком в д. Красный Партизан для ОАО «Пионер-Агро» (на данном этапе проходит разработка под фундамент и его устройство), вести реконструкцию фермы в д. Кухчицы Клецкого района, строительство жилого дома для многодетной семьи в Узденском районе, ремонт кабинетов райисполкома. На счету организации десятки успешных проектов по возведению объектов любой степени сложности: административных и жилых зданий, объектов коммунального хозяйства, коттеджных агрогородков и отдельных зданий малоэтажного строительства.
Мастер строительно-монтажных работ Алексей Курилович рассказывает, что в агрогородке Н. Докторовичи над возведением фермы с доильно-молочным блоком сообща трудятся несколько строительных бригад.
[caption id="attachment_92873" align="aligncenter" width="840"]
■ Мастер СМР Алексей Курилович и столяры Валентин Яцевич и Андрей Шумский[/caption]
Силами каменщиков, штукатуров, отделочников и столяров выполняются все основные виды работ. Бригадир каменщиков Алексей Фирисович в строительной отрасли работает более 14 лет. Считает, что для того, чтобы стать хорошим строителем, надо не просто иметь хорошие навыки в профессии, но и призвание.
[caption id="attachment_92874" align="aligncenter" width="840"]
■ Бригада каменщиков - Сергей Киевицкий, Василий Римашевский, Николай Новик, Алексей Фирисович и Юрий Зенько[/caption]
— Мне нравится работать строителем, это затягивает, — говорит Алексей Анатольевич. — Качество любого объекта зависит от работы всех людей на стройке. И если каждый хорошо делает свою работу, то строительное сооружение получается качественным. А это то, для чего мы работаем. И еще что держит на работе — это хороший слаженный коллектив.
[caption id="attachment_92872" align="aligncenter" width="840"]
■ Штукатур Артем Грибов и облицовщик-плиточник Дмитрий Магамбетов[/caption]
Безопасность и охрана труда в организации — на особом контроле. Все работники обеспечены средствами индивидуальной защиты, выдается спецодежда и средства личной гигиены: полотенца, мыло, крем для рук. Постоянно обновляется и приобретается строительный инвентарь и электроинструменты. Особое внимание уделяется реконструкции зданий на производственной базе, благоустройству территории административного здания и прилегающей территории. Так, начат ремонт диспетчерской на производственной базе, оборудованы места для курения и отдыха работников организации, а в ремонтно-транспортном цеху проведена замена устройств душевых кабин и умывальников. Только за текущий год отремонтировали порядка 500 квадратных метров кровли и 600 квадратов фасада. Большое внимание уделяется автотранспортному участку: на ремонт специального и автотранспорта постоянно выделяются средства, что позволило привести в рабочее состояние 95% транспорта от всего автопарка.
[caption id="attachment_92870" align="aligncenter" width="840"]
■ Главный механик Владимир Казак и водители Андрей Чечко, Александр Дубовик, Сергей Ковчур[/caption]
Просчитав все «за» и «против», руководство РСУ пришло к выводу, что нужно внедрять новые технологии, что позволит получить дополнительную продукцию и доход для организации. В 2018 году введен в эксплуатацию грохот для просеивания песка, который обеспечил организацию качественным отсевом для проведения кладки и щебенкой для производства бетона. А к сентябрю этого года в одном из цехов сделают пробный выпуск декоративного щебня.
Слова благодарности — представителям отрасли, которые своим трудом, ответственностью, профессионализмом решают для людей самые главные задачи — обеспечивают жильем, строят социальные, сельскохозяйственные, промышленные объекты, — В.А. Пашкевич, Н.Н. Кульбицкий, Д.О. Кавецкий, А.Н. Дорошевич, С.А. Ковчур, И.А. Мазан, А.А. Новик, Д.М. Магамбетов, А.Н. Заварзин, А.В. Максимчик. В.В. Астрейко, А.А. Чечко и А.В. Мельничук.
[caption id="attachment_92869" align="aligncenter" width="840"]
■ Коллектив ИТР - Дмитрий Сивец, Ирина Карпеленя, Валентина Шурпач, Алла Малош, Алеся Копенкова, Ирина Юрша, Дмитрий Кавецкий[/caption]
Особых слов признательности в профессиональный праздник заслуживают ветераны, чей опыт, трудолюбие и ответственность являются мощнейшим ориентиром для молодого поколения строителей. Среди них — Н.Н. Пекарская, И.В. Поплавский, Е.М. Жибуртович, Н.А. Мороз, М.А. Новик, М.М. Малиновская, Т.Н. Поплавская, Л.С. Бохан, И.И. Мелешко, С.Н. Жданюк и П.Н. Белькевич.
В 2021 году Копыль готовится отпраздновать областные «Дожинки» и День белорусской письменности. Уже разработан план мероприятий для их проведения, согласно которому объем строительных работ выполнят именно копыльские строители.
— Мы будем строить, чтобы жить и развиваться, — резюмировал Евгений Александрович. — Проведение подобных мероприятий на копыльской земле — это тот луч света, который поможет нашему городу «перестроиться» по-особенному, а нашему предприятию — обновить и автопарк, и спецтранспорт. Поэтому будем максимально забирать все строительные объемы, привлекать людей, чтобы сделать наш город еще красивее и чище. И всего этого мы достигнем благодаря опыту и профессионализму каждого работника нашей строительной отрасли.
Татьяна БОХАН
Але планы разбурыла вайна. У першыя яе дні, абараняючы ўкраінскі горад Львоў, загінуў брат Пётр, а старэйшы Міхаіл — пры вызваленні Польшчы. З артыкула нашага калегі Івана Ігнатчыка даведваемся: «Міхальчукі не змірыліся з акупацыяй, чым маглі дапамагалі партызанам. Бацька разам з Сяргеем збіралі ў скабінцоў па рэшаце жыта і цёмнай ноччу адвозілі партызанам у лес. І даводзілася рабіць гэта не раз, бо вяскоўцы неслі да Міхальчукоў і сыр, і масла, і сала, ведаючы, што сувязныя завязуць прадукты іх сынам, якія змагаюцца з ворагам».
У 1944 г. Сяргей быў прызваны ў Чырвоную Армію. Удзельнічаў у баях на тэрыторыі Польшчы і Усходняй Прусіі, штурмаваў Кёнігсберг. Ордэн Айчыннай вайны I ступені і шматлікія медалі сведчаць, што кожную з высокіх узнагарод наш зямляк заслужыў адвагай і воляй да перамогі.
— Калі мой брат са сваім аддзяленнем атакавалі дом, дзе заселі гітлераўцы, варожы снайпер трапіў яму ў галаву, — працягвае Максім Апанасавіч. — Ледзь выратавалі ваенныя ўрачы, амаль год праваляўся ў шпіталі горада Молатава (Расія). Там і пазнаёміўся з будучай жонкай Галінай, якая падкормлівала яго ягадамі чаромхі. Разам выгадавалі двух дзяцей, Аляксандра і Ірыну, якія сталі перакладчыкамі.
Дэмабілізаваўшыся, Сяргей у 1946 г. паступіў на аддзяленне журналістыкі Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта, пасля заканчэння якога і быў накіраваны на працу рэдактарам у Дзяржаўнае выдавецтва БССР (пазней — «Беларусь»). У 1972—1980 гг. — загадчык рэдакцыі выдавецтва «Мастацкая літаратура».
[caption id="attachment_93116" align="aligncenter" width="840"]
■ Сяргей і Галіна Міхальчукі, 1953 г.[/caption]
У друку Сяргей Міхальчук пачаў выступаць з 1949 г. (абласная газета «Пінская праўда»). Першае апавяданне для дзяцей надрукаваў у 1955 г. (газета «Піянер Беларусі»). Напісаў для дзяцей зборнікі апавяданняў, аповесцей «Сто прыгод за адзін дзень» (1963), «Паштальён, шырэй крок!» (1968), «Зялёны лісточак» (1974), «Першы след» (1985). У артыкуле «СП» «Чалавек, якім мы ганарымся» за 9 жніўня 1995 г. былы бібліятэкар Скабінскай сельскай бібліятэкі Іна Міхнавец пісала: «У гэтых кнігах пісьменнік расказвае пра справы хлопчыкаў і дзяўчынак, аб іх працы, адпачынку, аб фарміраванні характару дзяцей. Героі пісьменніка дапытліва ўглядаюцца ў навакольны свет, пазнаюць хараство роднай зямлі, вялікую цану працы сваіх бацькоў. Пра тых, хто поруч з дарослымі змагаўся ў гады вайны з нямецка-фашысцкімі захопнікамі. Для твораў Сяргея Міхальчука характэрны псіхалагізм, разуменне ўнутранага свету дзяцей. На прыкладзе сваіх герояў аўтар вучыць чытачоў быць сумленнымі, дружнымі».
[caption id="attachment_93115" align="aligncenter" width="650"]
■ З кнігай брата - Максім Міхальчук, 2020 г.[/caption]
— У кнігах імёны выдуманыя, але ўсе прататыпы адсюль, са Скабіна, — дадае пляменніца Міхальчука Алена. — Пісаў ён таксама і аб сваіх дзецях, сябрах і знаёмых.
Што можа быць лепш за вёску, дзе ўсё так знаёма і блізка: родная хата, сцяжынка ад варот, кожны лісцік на дрэве нагадвае пра дзяцінства. Можа, таму тэма роднай старонкі з яе гістарычнай мінуўшчынай, спрадвечнымі марамі і жыццёвымі клопатамі тутэйшых жыхароў стала асноўнай у яго творах.
— Дзядзька Сяргей вельмі любіў сваю родную вёску, — прадаўжае Алена. — А яшчэ ён любіў родную мову, лічыў, што чалавек абавязкова павінен ведаць сваю нацыянальную мову, каб яна не стала «мёртвай». Таму па-беларуску размаўляў ён з роднымі, сябрамі і калегамі. Любіў і вясковую ежу: яечню, мачанку, зацірку. Ён хацеў паказаць людзям свае вытокі: таму ўсе свае творы, як і пераклады з іншых моў, ён пісаў толькі па-беларуску.
Дзякуючы Міхальчуку, па-беларуску загучалі творы А. Гайдара, Б. Жыткова, В. Біянкі, А. Вішні, Л. Панцялеева, В. Асеевай, Л. Варанковай, М. Дубава, Я. Пермяка, Ч. Айтматава, І. Неверлі, а таксама зборнік украінскіх народных казак і інш.
Пахаваны наш зямляк у роднай вёсцы — на скабінскіх могілках. Яшчэ пры жыцці ён завяшчаў частку сваёй бібліятэкі Скабінскай сельскай бібліятэцы (цяпер клуб-бібліятэка). Жонка пісьменніка яго просьбу выканала і перадала кнігі. Чытачы ўдзячны за гэты падарунак: ёсць не толькі яго кнігі, але манаграфіі і аўтабіяграфічныя даведнікі пра пісьменніка.
Не засталіся ўбаку ад святкавання адметнай даты ўстановы культуры Капыльшчыны. На працягу жніўня ў краязнаўчым кутку Капыльскай дзіцячай бібліятэкі і Скабінскім клубе-бібліятэцы арганізавана выстава, прысвечаная 95-годдзю з дня нара-джэння нашага знакамітага земляка.
Таццяна БОХАН 
Ночью местами, днем по юго-востоку ожидаются грозы, при грозах в отдельных районах возможны град и сильные ливни. Ветер прогнозируется южный с переходом на северо-западный 5-10 м/с, при грозах - с порывами до 14 м/с. Днем местами возможно шквалистое усиление ветра до 15-20 м/с.
Температура воздуха ночью составит 14-20 градусов выше нуля. Днем будет 20-26 тепла, по юго-востоку - плюс 27-32.
Фото Павла ШЕИНА 
■ Адкрыццё памятнага знака падчас святкавання 100-годдзя Кузьмы Чорнага, 2000 г.[/caption]
Гэты памятны знак вырабіў знакаміты беларускі скульптар Эдуард Астаф’еў. Адкрывалі помнік прэзідэнт Акадэміі навук Рэспублікі Беларусь Аляксандр Вайтовіч, дырэктар Аб’яднання Дзяржаўных літаратурных музеяў Рэспублікі Беларусь, прэзідэнт Беларускага камітэта Міжнароднага Савета музеяў Леанід Хадкевіч і старшыня Капыльскага райвыканкама Анатоль Уласевіч. Дарэчы, на свята прыязджалі дачка пісьменніка Рагнеда Мікалаеўна Раманоўская і яго пляменніца Святлана Рыгораўна Малібожка. Сярод гасцей, якія завіталі на радзіму Кузьмы Чорнага, прысутнічалі былы рэдактар часопіса «Алеся», ураджэнка вёскі Цімкавічы Марыя Карпенка, народны пісьменнік Беларусі Іван Навуменка, знакамітыя літаратары Алесь Бельскі, Міхась Тычына, Алесь Марціновіч і іншыя. Фотаздымкі з мерапрыемства, як і шмат іншых рэчаў пісьменніка, беражліва захоўваюцца ў літаратурным музеі Кузьмы Чорнага.
Яшчэ адзін знакавы валун устаноўлены побач. На ім змешчана выява старонкі з дзённіка Кузьмы Чорнага са словамі, нібы напісанымі сэрцам: «Родныя мае мясцiны… Як мая душа рвецца туды…» Гэта своеасаблівы падарунак пісьменніку ад роднай Капыльшчыны. Над яго стварэннем і ўстаноўкай працаваў былы начальнік аддзела архітэктуры і горадабудаўніцтва райвыканкама Чарняўскі Уладзімір. Ды і наогул, гэтымі юбілейнымі днямі нельга не згадаць тых людзей, дзякуючы якім месца нараджэння Кузьмы Чорнага атрымала сучасны выгляд. Адна з іх – галоўны рэдактар «СП», тагачасны намеснік старшыні райвыканкама Марыя Шэіна, якой давялося ўзначальваць работу аргкамітэта і кантраляваць увесь працэс добраўпарадкавання памятнага месца. Трэба адзначыць загадчыцу аддзела культуры райвыканкама Ядвігу Пацэйку, старшыню калгаса «Цімкавіцкі» Яўгена Ляшчыну, старшыню Цімкавіцкага сельвыканкама Віктара Коласа, дырэктараў: завода ЖБВ – Валерыя Нарэйку, аўтапарка № 21 – Уладзіміра Сахара, Капыльскага райаграпрамзабеспячэння – Ілью Каца, старшыню праўлення калгаса «Кастрычнік» Уладзіміра Купрыенку.
…і зараз
На працягу ўсіх 20 гадоў, якія мінулі з тае пары, мы, нашчадкі Кузьмы Чорнага і прыхільнікі яго творчасці, працягваем ушаноўваць і берагчы памяць. Сёлета таксама шмат зроблена, каб знакавыя месцы выглядалі годна.
Расказвае старэйшына вёскі Жабчава Рыгор Карунны:
– Разам з настаўнікамі Бучацінскай СШ, супрацоўнікамі Бучацінскага сельвыканкама і яго старшынёй Зояй Бордак мы працавалі над добраўпарадкаваннем гэтага памятнага месца: прыбіралі, высаджвалі кветкі і дрэвы. Мы працавалі на працягу некалькіх месяцаў.
[caption id="attachment_91378" align="aligncenter" width="840"]
■ Сяргей Баран і Рыгор Карунны[/caption]
Ды і наогул летам у Жабчаве кіпіць жыццё. Вось на вуліцу выходзіць Сяргей Баран. Яго хата знаходзіцца амаль па суседстве з Раманоўскімі. Тут ён нарадзіўся і правёў сваё юнацтва, а зараз у родныя мясціны прыязджае пагасціць. На сцяне хаты – шыльдачка «вуліца Кузьмы Чорнага». Бацькі Сяргея Мікалаевіча былі людзьмі адукаванымі: тата выкладаў у Садавіцкай школе беларускую мову, мама – гісторыю. Дарэчы, сястра Сяргея Мікалаевіча – таксама настаўніца беларускай мовы і літаратуры, добра вядомая вучням старэйшага пакалення СШ № 2 г. Капыля Лілія Мікалаеўна Чарняўская. Сяргей Баран успамінае, што менавіта ёй належыць ідэя стварэння памятнага знака ў выглядзе дзённікавых старонак з напісанымі на іх словамі. Сам Сяргей Мікалаевіч зараз таксама звязаны з пісьмовым словам: ён працуе загадчыкам бібліятэкі прафсаюзнага камітэта мінскага механічнага завода імя Вавілава.
– Ведаеце, менавіта тут, на сваёй малой радзіме, Кузьма Чорны атрымаў уяўленне пра жыццёвыя паняцці, што такое салодка і што такое горка, бо бачыў, як цяжка працавалі яго бацькі, як імкнулася мама зрабіць усё магчымае, каб ён атрымаў добрую адукацыю, – эмацыянальна гаворыць Сяргей Баран. – З тае даўняй пары захаваўся толькі калодзеж, той самы, «раманоўскі», з якога калісьці піў пісьменнік, з якога і зараз прыемна пачаставацца халоднай смачнай вадзіцай.
На цімкавіцкіх абшарах
Да ўшанавання памяці вялікага земляка далучыліся і юныя жыхары аграгарадка Цімкавічы, таму на вуліцы Капыльскай панавала па-сапраўднаму творчая атмасфера: над сваім бачаннем знаёмых Кузьме Чорнаму мясцін разам з настаўніцай дэкаратыўна-прыкладнога мастацтва Аленай Ігнатчык працавалі навучэнцы Цімкавіцкай школы мастацтваў.
– Кожны год у чэрвені мы выходзім на месцы, якія звязаны з імем Кузьмы Чорнага, і малюем, – каменціруе Алена Ігнатчык. – Дзеці вучацца бачыць прыгажосць, праз асабістыя ўражанні спазнаюць творчасць. Сёння ў пленэры прымаюць удзел вучні рознага ўзросту: Соф’я Бохан, Варвара Бохан, Данік Ігнатчык, Валерыя Вісловіч, Настасся Лапотка, Даша Казлоўская, Юліяна Дзямідчык.
[caption id="attachment_91379" align="aligncenter" width="650"]
■ Алена Ігнатчык праводзіць пленэр[/caption]
Цімкавічы Кузьма Чорны лічыў сваёй другой радзімай. «Хадзіць па Капыльскай вуліцы цяпер трохі спрытней – ляжаць тратуары…» – так ён пісаў пасля наведвання мястэчка ў 1925 годзе. Ды і наогул у Цімкавічах шмат мясцін звязана з жыццём пісьменніка. Менавіта тут, на Капыльскай вуліцы, знаходзіцца студня, з якой Раманоўскія бралі ваду. І зараз з яе можна напіцца смачнай чыстай вады. Тут жа захавалася тая хатка, куды маці прыбягала пазычыць кавалачак сала, калі ён ехаў паступаць у Нясвіжскую настаўніцкую семінарыю.
Зараз поўным ходам ідзе добраўпарадкаванне ў гістарычным цэнтры аграгарадка Цімкавічы. Менавіта тут установяць валун з памятнай дошкай, на якой будуць напісаны словы Кузьмы Чорнага.
Дзіяна ТКАЧЭНКА 
