Водблескам дыяментаў заззялі для жыхароў вёскі Лоцвіны Эдуарда Мікалаевіча і Алены Пятроўны Шалік гэтыя жнівеньскія дзянёчкі: разам з дзецьмі, унукамі і праўнукамі паважаныя людзі адсвяткавалі 60-годдзе сумеснага жыцця.
[caption id="attachment_93302" align="aligncenter" width="840"]
■ Разам і назаўсёды: Эдуард Мікалаевіч і Алена Пятроўна Шалік[/caption]
Дзяцінства Эдуарда Мікалаевіча і Алены Пятроўны прыйшлося на цяжкі пасляваенны час. Таму яны ведаюць цану мірнаму небу і шчыра здзіўляюцца, чаго не хапае людзям зараз?
…Па двары гуляў духмяны жнівень 1960-га. Пахла яблыкамі і апошнімі кветкамі лета. А ў Лоцвінах гулялі вяселле. Маладая ў прыгожай белай сукенцы з па-каралеўску багатым вянком і празрыстым вэлюмам, са сціплай усмешкай на вуснах трымала пад руку свайго суджанага. А ён – вельмі горды, што ўзяў такую прыгажуню. Такімі яны і засталіся на фотаздымках, зробленых (да чаго ж неверагодныя перапляценні лёсу!) братам знакамітага паэта з Пясочнага Анатоля Астрэйкі Дзмітрыем, сын якога многа пазней стане мужам дачкі Шалікаў Тамары. Пра гэта (ды і не толькі) сёння, не стрымліваючы слёз і ўсмешак, расказваюць Эдуард Мікалаевіч і Алена Пятроўна.
Ён
– Бацька мой загінуў на Вялікай Айчыннай у 1944 годзе, калі мне споўнілася сем гадкоў. З мамай мы засталіся адны. Жылі тут жа, у Лоцвінах. Яна працавала ў калгасе і аднойчы, выконваючы нейкую работу, пашкодзіла руку, якая так і не аднавілася. Да канца жыцця ўсе справы мама рабіла адной рукой. Таму я, скончыўшы Цялядавіцкую школу, вымушаны быў застацца побач з ёю. У гаспадарцы працаваў старанна. Спачатку ў паляводчай брыгадзе, а потым стаў электрыкам. Сваю абранніцу сустрэў у 55-м годзе на танцах у клубе. Моладзі тады было шмат, і мы часта збіраліся, каб бавіць час разам. Алена спадабалася мне адразу, і я пачаў да яе заляцацца. Пяць гадоў мы сустракаліся, дасылалі адзін аднаму лісты і фотакарткі. Яны і зараз захоўваюцца ў хатнім архіве.
(Тыя фотаздымкі, на якіх захаваліся і шчырыя подпісы, старанна берагуць дзеці. – Аўт.)
Яна
– Мая радзіма – вёсачка Новая Гута. Тата памёр амаль адразу пасля таго, як я нарадзілася. Праз чатыры гады, у 1942-м, мама сустрэла другога абранніка. Хутка і ён пайшоў на фронт. І вось што цікава: айчым дайшоў да Берліна – і ні разу не быў паранены, не аднойчы быў узнагароджаны. Я бачыла, як цяжка працуе ў калгасе мама, таму вырашыла шукаць свой лёс у Мінску. Пасля сямі класаў Цялядавіцкай школы, дзякуючы стрыечнаму брату, паехала ў сталіцу. Спачатку ён дапамог мне знайсці работу паштальёнам, а потым я ўладкавалася фрэзероўшчыцай на велазавод. Дадому прыязджала не часта, толькі ў водпуск. Вось падчас аднаго такога візіту я і заўважыла Эдзіка. У клубе граў гармонік, юнакі і дзяўчаты танцавалі, смяяліся, знаёміліся… Эдзік часта праводзіў мяне дадому. Мабыць, гэта лёс мой такі… Я так марыла вырвацца з вёскі – і не змагла. Эдзік мне вельмі падабаўся, а пакінуць маці адну ён не мог.
[caption id="attachment_93301" align="aligncenter" width="840"]
■ Эдуард Шалік, 1960 г. і Алена Паўлюшчык (Шалік), 1959 г.[/caption]
Разам
Вяселле спачатку днём адгулялі ў Новай Гуце, адвячоркам – у Лоцвінах. Гасцей сабралася шмат. Прыходзілі і сваякі, і суседзі, і сябры. Каб свята атрымалася знатным, а вясельны ўбор – прыгожым, Алена працавала па паўтары змены на веласіпедным заводзе. А яшчэ трэба было зрабіць падарункі сваякам абранніка. Цёткі яго атрымалі па адрэзе шаўковай тканіны, а маці – шарсцяной. Але усталяваць добрыя зносіны са свякроўю, на жаль, не атрымалася. Жанчына прывыкла жыць разам з сынам у цішыні, і новы чалавек у хаце толькі дадаваў нейкага клопату. А потым пачалі нараджацца дзеткі...
[caption id="attachment_93300" align="aligncenter" width="840"]
■ Вяселле, 1960 г.[/caption]
З дзецьмі
Першым у 1961-м нарадзіўся Саша, наступныя трое дзетак нараджаліся з пастаянным інтэрвалам у два гады: Тамара, Ала і Жанна. Самы малодшы сынок Ігар убачыў свет ажно ў 1976-м. Паміж сабой дзеткі жылі дружна. З ахвотай дапамагалі бацькам, у кожнага былі свае абавязкі. Ды і вядома ж – маці цяжка працавала на ферме свінаркай, а тату-электрыку прыходзілася абслугоўваць бліжэйшыя вёскі, якіх нямала: Язвіны, Руднікі, Лоцвіны, Бабоўня, Рымашы, Засцеб’е… Дома ён амаль не сутыкаўся: «Возьме свае «когці» – і пайшоў», – сёння з усмешкай згадвае Алена Пятроўна. А ў той час было зусім не да смеху…
Працавалі Шалікі без водпускаў. Да таго ж вялікай была і асабістая гаспадарка: дзве кароўкі, тройка свінак, бычок, 70 сотак буракоў калгасных і амаль столькі ж сваіх. Атрымліваў Эдуард Мікалаевіч спачатку 40, потым 60 рублёў. У 1972 годзе за старанную самаадданую працу яму было прысвоена ганаровае званне «Заслужаны рабочы».
– Зараблялі мы нямнога, але ніхто не жаліўся! Гэта цяпер усе разленаваліся, адвыклі ад працы, – каменціруе гаспадыня. – Нам трохі палегчала, калі і я пайшла на работу. А то вядома ж – сем гадоў сядзела дома ды гадавала дзяцей.
За свой жаночы подзвіг у 1988 годзе Алена Пятроўна атрымала званне «Маці-гераіня».
– Гэта зараз добра: для шматдзетных ёсць нейкія льготы, а ў той час мы нічога не мелі і разлічвалі толькі на сябе, – гаворыць жанчына.
Каб палегчыць жыццё гаспадару, прыдбалі матацыкл, на якім зручней было аб’язджаць навакольныя вёскі. Ды і наогул, калі казаць пра Эдуарда Шаліка, то нельга не адзначыць, што ён сапраўдны майстар на ўсе рукі: і дом пабудаваў, і старанна сачыў за парадкам на падворку. А яшчэ, што асабліва звяртае ўвагу – студня, якая знаходзіцца... у хаце. Так вырашыў сам гаспадар.
[caption id="attachment_93299" align="aligncenter" width="840"]
■ Тая самая студня ў хаце[/caption]
Сакрэты сумеснага жыцця
А іх амаль і няма. На пытанне, як удалося пражыць доўга і шчасліва, гаспадары проста паціснулі плячыма: жылі ды і жылі. Сварыцца часу не было: праца не чакала. Калі трэба вырашыць нейкія пытанні, вырашалі іх сумесна. Было і такое, што погляды разыходзіліся, але заўсёды браў верх разумны сэнс. Галоўнае, што і мужу, і жонцы сілы давала праца, а дзеці заўсёды прыслухоўваліся да бацькоўскага аўтарытэту.
– Слова таты або мамы для нас заўсёды было законам. Ніякаму абмеркаванню іх просьбы ці заўвагі не падлягалі. Дысцыпліна была моцная, – упэўнена гаворыць сёння дачка Жанна Эдуардаўна Пісарык, якая працуе ў Бабаўнянскім сельвыканкаме. – Мабыць, дзякуючы такой паслухмянасці мы выраслі годнымі людзьмі.
І гэта на самай справе так. Кожны з пяцярых дзяцей з’яўляецца сапраўдным гонарам бацькоў, а Алена Пятроўна з пачуццём уласнай годнасці нібы падводзіць вынікі:
– Мы ўсё зрабілі дзеля таго, каб дзецям даць адукацыю і выхаваць іх добрымі людзьмі.
Старэйшы Аляксандр жыве і працуе ў Віцебску інжынерам у грамадзянскай авіяцыі. Тамара – банкаўскі работнік, Ала – намеснік начальніка пошты. Абедзвюм удалося здзейсніць матуліну мару – жыць у Мінску. А самы малодшы Ігар з’яўляецца галоўным заатэхнікам УП «ПІК-Лясное».
Дзіяна ТКАЧЭНКА
— Особая гордость любого отдела — ветераны. Давайте их назовем поименно.
— Долгое время трудились в отделе статистики, передавая свой опыт, знания молодому поколению, Мария Никитична Ильюкевич, Тамара Николаевна Виниченко, Лев Иванович Макарчук, Иван Владимирович Соколовский, Людмила Иосифовна Мороз, Алла Валентиновна Ротько, Галина Сергеевна Герасимович, Валентина Степановна Богуш.
— У Вас есть возможность обратиться к жителям района и респондентам.
— Пользуясь случаем, хочется поблагодарить жителей нашего района, которые принимали и принимают участие в наших обследованиях, находят время ответить на вопросы и заполнить наши анкеты. Надеемся на дальнейшее понимание и сотрудничество. Хочу напомнить, что органы государственной статистики гарантируют конфиденциальность информации, предоставляемой респондентами для формирования сводных статистических данных.
Также самые теплые и искренние слова благодарности хочется выразить в адрес всех респондентов нашего района. Без вашей слаженной работы, без чувства ответственности и профессионализма мы не смогли бы достичь таких результатов в работе.
— Что пожелаете сослуживцам и ветеранам отрасли в праздник?
— В канун такого большого праздника хочется адресовать самые искренние и сердечные поздравления всем действующим работникам отдела и нашим дорогим ветеранам. Спасибо вам за честный и добросовестный труд, за большое терпение и выдержку. Крепчайшего здоровья, долгих лет и много радостных минут! Пусть в доме царят порядок и уют, пусть радость и любовь согревают душу, а забота и внимание родных поднимают настроение. Пусть всегда находится самый лучший вариант для решения задач и принимается самое мудрое решение!
Татьяна БОХАН 
– Жизнь в спокойной и независимой стране – это мечта многих поколений. За это сражались отцы и деды, которые подарили нам свободу, а теперь наша задача – защитить эту свободу, – отметил ведущий мероприятия председатель РОС ДОСААФ Александр Касинский.
Затем на сцену поднимались все, кто не мог остаться в стороне. От имени аграриев Копыльщины выступил директор ОАО «Старица-Агро» Владимир Рудаковский:
– Я хорошо помню, как на этой площади проходили торжественные мероприятия, посвященные государственным праздникам, и в советское время, и в последние годы. Я хорошо помню и 90-е, когда проходили выборы первого Президента независимой Беларуси. И на протяжении этих лет все мы вместе шли бок о бок и создавали нашу суверенную Беларусь, которую теперь пытаются разрушить. Наш долг – защитить ее и сохранить.
Председатель райсовета депутатов Ирина Кисляк, управделами райисполкома, председатель РО РОО «Белая Русь» Елена Михайловская, председатель районного объединения профсоюзов Валентина Козич, первый секретарь райкома ОО «БРСМ» Ольга Степанова призвали всех поддержать Президента Республики Беларусь, правительство и тот курс, который выбрал народ.
От имени ветеранов Великой Отечественной войны слова назидания высказал бывший малолетний узник Евгений Сивец:
– В этом году мы отпраздновали 75-летие Победы в Великой Отечественной войне. Я помню, с какими трудностями пришлось столкнуться нам в послевоенные годы. Постепенно Беларусь отстраивалась и становилась лучше и краше. И мы не можем дать разрушить все созданное нашими отцами и нами. Беларусь сильна людьми. Так давайте же сохраним нашу Родину!
– Мы не можем думать, что в других странах обеспокоены тем, как облагодетельствовать Беларусь, – поднявшись за трибуну, резюмировал председатель райисполкома Сергей Пилищик. – Там совершенно другие цели, направленные на развал нашей страны. Как можно добровольно, своими руками разрушать то, что создавалось на протяжении более 20 лет?! Мы пришли сюда, чтобы показать: пока мы едины – мы непобедимы!
[caption id="attachment_93294" align="aligncenter" width="650"]
■ Выступает Сергей Пилищик[/caption]
Говорят участники митинга
Галина ВАСИЛЕВИЧ, директор Каменского УПК детский сад-средняя школа:
— Я приехала на акцию, чтобы поддержать действующую власть. Я женщина, мать, и меня волнуют события, которые происходят в стране. Я понимаю, что сколько людей — столько мнений. Но в одном мы должны быть едины: стремиться сохранить мир и стабильность в Беларуси, поддерживать добрососедские отношения с Россией. Я — гражданка Республики Беларусь. Родилась и живу в Копыльском районе. Хочу, чтобы мы и дальше жили в процветающей, свободной и независимой стране.
Николай ЗАРЕМБОВСКИЙ, ведущий инженер по трудоемким процессам филиала «Великая Раевка»:
— Я хочу, как и ранее, спокойной жизни, стабильной работы, зарплаты без задержек. Чтобы сохранялись социальные пособия, работал транспорт, оказывалась медицинская помощь. Как отец многодетной семьи хочу, чтобы дети могли учиться и я не волновался за них, когда они выходят на улицу. Поэтому я — за мирное решение всех вопросов. То, что происходит сейчас в стране, может быть непростым испытанием для белорусов. Неправильно, когда пытаются посеять раздор среди мирного народа, хотят поставить под разные знамена. Нас пытаются всеми силами разъединить. Но как никогда мы должны сплотиться под нашим государственным флагом и вместе противостоять врагам, вместе отстаивать независимость нашей страны.
Диана ТКАЧЕНКО, Сергей КОЗЕЛ 
