Што можа быць больш важным для захавання гісторыі роднага краю? Зразумела, музейная справа.
Аб тым, што запланавана да 70-годдзя вызвалення Беларусі ад нямецка-фашысцкіх захопнікаў і святкавання юбілею Капыля, мы пацікавіліся ў дырэктара раённага краязнаўчага музея Валянціны Шураковай якраз напярэдадні Міжнароднага дня музеяў.
— Самае галоўнае ў нашай справе — гэта стварэнне новых цікавых экспазіцый, — гаворыць Валянціна Леанідаўна. – Увесь калектыў нашай установы зараз працуе над тым, каб у зале музея з’явіўся… сапраўдны партызанскі лагер. Вось, глядзіце, — паказвае суразмоўца, — гэта зямлянка, а тут падрыхтаваны мох і хваёвыя шышкі, якімі, як у са-праўдным лесе, будзе ўсыпана падлога.
І праўда: вось яна, зямлянка з бярвенняў. На невялікай лавачцы — вінтоўка, на стале — франтавы жалезны кубачак.
— Разынка нашай экспазіцыі ў тым, — працягвае Валянціна Леанідаўна, — што яна стане інтэрактыўнай: тут можна будзе праводзіць музейныя і вучэбныя заняткі для школьнікаў. На жаль, сучасныя дзеці мала ведаюць пра тое, як вы-глядаў партызанскі лагер, у якіх умовах жылі абаронцы Радзімы. Аднак і тады, у суровы ваенны час, у лесе існавалі школы, дзе вывучалі матэматыку і родную мову дзеці партызанаў. У нас захоўваюцца падручнікі, надрукаваныя ў 1944 годзе!
А медыцына? Вы ведаеце, што партызаны пры прастудных захворваннях і банькі самі ставілі? Толькі выглядала гэта не зусім звычайна: замест банькі выкарыстоўвалі і шклянкі, і простыя невялікія слоікі. Таму частку экспазіцыі зоймуць тыя няхітрыя медыцынскія прылады, якімі карысталіся салдаты. А калі ў лясных мсціўцаў знаходзілася свабодная хвілінка, яны і станцаваць маглі, і пад гармонік песні праспяваць. Вось ён, гэты самы гармонік, на пянёчку ляжыць, — паказвае Валянціна Леанідаўна на экспанат.
Уверсе размешчаны ваенны выпуск газеты “Калгаснік Капыльшчыны” ад 13 жніўня 1943 года. На пажаўцелых старонках — прызыў: “нічога не даваць нямецкім акупантам”, апошнія звесткі з фронту.
— Так, у гады вайны ў партызанаў працавала нават свая невялічкая друкарня, — працягвае Валянціна Шуракова. — Падчас для таго, каб надрукаваць лістоўкі, трэба была толькі пішучая машынка. І ўжо потым лістоўкі разносілі па вёсках. Тут жа прадстаўлены фотаздымкі партызанаў Капыльшчыны і загінуўшых вызваліцеляў нашага горада. Асаблівую ўвагу мы вырашылі ўдзяліць менавіта тым, хто аддаў сваё жыццё за наш Капыль. Гэта і стане завяршэннем экспазіцыі.
Акрамя створанага партызанскага лагера мы плануем зрабіць мультымедыйную прэзентацыю, якая крыху дапоўніць ваенную тэму. Дадам, што карціну-фон партызанскага атрада намалявала наша супрацоўніца — Вольга Сінькевіч.
— Дзяцей трэба вяртаць у мінулае, — разважае суразмоўца. — Яны павінны памятаць і ведаць, што перажылі іх прадзеды. Павінны хоць крыху ўяўляць тыя жахі, якія адбываліся ў ваенныя гады на нашай зямлі. Толькі так можна пазбегнуць з’яўлення фашызму ў сучасным свеце. Таму адной з формаў узаемадзеяння з падрастаючым пакаленнем стане віктарына, якую мы плануем арганізаваць разам з газетай “Слава працы”. А вось да 740-годдзя Капыля правядзём выставу дзіцячых малюнкаў. Дарэчы, пленэр, які прысвечаны 80-годдзю заслужанага работніка культуры БССР Генадзя Галубовіча, праходзіць на вуліцах горада ўжо на працягу цэлага тыдня. Прыемна, што хлопчыкі і дзяўчынкі аднесліся да ўдзелу ў пленэры вельмі адказна і ўжо зараз прыходзяць да нас, каб амаль з натуры намаляваць зямлянку.
Не так даўно мы праводзілі выставу нашага мастака Уладзіміра Швайбовіча. На жаль, у гэтыя майскія дні пайшоў з жыцця Скрыган Мікалай Міхайлавіч, які таксама любіў і маляваў родны Капыль. У свой час Мікалай Міхайлавіч бескарысліва перадаў у фонд музея некаторыя свае карціны. За гэта мы вельмі ўдзячны мастаку.
Дзіяна ТКАЧЭНКА
В. Шуракова падчас экскурсіі
Што можа быць больш важным для захавання гісторыі роднага краю? Зразумела, музейная справа.
Аб тым, што запланавана да 70-годдзя вызвалення Беларусі ад нямецка-фашысцкіх захопнікаў і святкавання юбілею Капыля, мы пацікавіліся ў дырэктара раённага краязнаўчага музея Валянціны Шураковай якраз напярэдадні Міжнароднага дня музеяў.
— Самае галоўнае ў нашай справе — гэта стварэнне новых цікавых экспазіцый, — гаворыць Валянціна Леанідаўна. – Увесь калектыў нашай установы зараз працуе над тым, каб у зале музея з’явіўся… сапраўдны партызанскі лагер. Вось, глядзіце, — паказвае суразмоўца, — гэта зямлянка, а тут падрыхтаваны мох і хваёвыя шышкі, якімі, як у са-праўдным лесе, будзе ўсыпана падлога.
І праўда: вось яна, зямлянка з бярвенняў. На невялікай лавачцы — вінтоўка, на стале — франтавы жалезны кубачак.
— Разынка нашай экспазіцыі ў тым, — працягвае Валянціна Леанідаўна, — што яна стане інтэрактыўнай: тут можна будзе праводзіць музейныя і вучэбныя заняткі для школьнікаў. На жаль, сучасныя дзеці мала ведаюць пра тое, як вы-глядаў партызанскі лагер, у якіх умовах жылі абаронцы Радзімы. Аднак і тады, у суровы ваенны час, у лесе існавалі школы, дзе вывучалі матэматыку і родную мову дзеці партызанаў. У нас захоўваюцца падручнікі, надрукаваныя ў 1944 годзе!
А медыцына? Вы ведаеце, што партызаны пры прастудных захворваннях і банькі самі ставілі? Толькі выглядала гэта не зусім звычайна: замест банькі выкарыстоўвалі і шклянкі, і простыя невялікія слоікі. Таму частку экспазіцыі зоймуць тыя няхітрыя медыцынскія прылады, якімі карысталіся салдаты. А калі ў лясных мсціўцаў знаходзілася свабодная хвілінка, яны і станцаваць маглі, і пад гармонік песні праспяваць. Вось ён, гэты самы гармонік, на пянёчку ляжыць, — паказвае Валянціна Леанідаўна на экспанат.
Уверсе размешчаны ваенны выпуск газеты “Калгаснік Капыльшчыны” ад 13 жніўня 1943 года. На пажаўцелых старонках — прызыў: “нічога не даваць нямецкім акупантам”, апошнія звесткі з фронту.
— Так, у гады вайны ў партызанаў працавала нават свая невялічкая друкарня, — працягвае Валянціна Шуракова. — Падчас для таго, каб надрукаваць лістоўкі, трэба была толькі пішучая машынка. І ўжо потым лістоўкі разносілі па вёсках. Тут жа прадстаўлены фотаздымкі партызанаў Капыльшчыны і загінуўшых вызваліцеляў нашага горада. Асаблівую ўвагу мы вырашылі ўдзяліць менавіта тым, хто аддаў сваё жыццё за наш Капыль. Гэта і стане завяршэннем экспазіцыі.
Акрамя створанага партызанскага лагера мы плануем зрабіць мультымедыйную прэзентацыю, якая крыху дапоўніць ваенную тэму. Дадам, што карціну-фон партызанскага атрада намалявала наша супрацоўніца — Вольга Сінькевіч.
— Дзяцей трэба вяртаць у мінулае, — разважае суразмоўца. — Яны павінны памятаць і ведаць, што перажылі іх прадзеды. Павінны хоць крыху ўяўляць тыя жахі, якія адбываліся ў ваенныя гады на нашай зямлі. Толькі так можна пазбегнуць з’яўлення фашызму ў сучасным свеце. Таму адной з формаў узаемадзеяння з падрастаючым пакаленнем стане віктарына, якую мы плануем арганізаваць разам з газетай “Слава працы”. А вось да 740-годдзя Капыля правядзём выставу дзіцячых малюнкаў. Дарэчы, пленэр, які прысвечаны 80-годдзю заслужанага работніка культуры БССР Генадзя Галубовіча, праходзіць на вуліцах горада ўжо на працягу цэлага тыдня. Прыемна, што хлопчыкі і дзяўчынкі аднесліся да ўдзелу ў пленэры вельмі адказна і ўжо зараз прыходзяць да нас, каб амаль з натуры намаляваць зямлянку.
Не так даўно мы праводзілі выставу нашага мастака Уладзіміра Швайбовіча. На жаль, у гэтыя майскія дні пайшоў з жыцця Скрыган Мікалай Міхайлавіч, які таксама любіў і маляваў родны Капыль. У свой час Мікалай Міхайлавіч бескарысліва перадаў у фонд музея некаторыя свае карціны. За гэта мы вельмі ўдзячны мастаку.
Дзіяна ТКАЧЭНКА
В. Шуракова падчас экскурсіі 
Комментарии