Успамінаецца маленства, калі бабуля Таццяна з вёскі Садавічы Капыльскага раёна распавядала мне пра талаку, якой раней нашы продкі будаваліся. Талакой жалі і касілі. Выбіралі бульбу і збіралі яблыкі… Ды што там: цэлы горад Талачын талакой будаваўся – так залатое слоўца бессмяротна засталося ў назве населенага пункта. Беларусы раней нават святы спраўлялі ў гонар Талакі.
Цяпер я ўжо разумею, што самае галоўнае ў талацэ – гэта сумесная, добраахвотная праца. А самае галоўнае – высакародная праца збліжала людзей, яднала іх душы і сэрцы. І як шкада, што сёння нават на суботнік – своеасаблівую талаку – некаторыя людзі выходзяць з неахвотай, раздражнёныя і раззлаваныя…
Але мяне радуе тое, што і ў наш час назіраецца талачынная спадчына. Мае суайчыннікі ўсё часцей пачалі аб’ядноўвацца дзеля дапамогі іншым. Значыць, усвядомілі, што менавіта дабрыня і спагада здольны выратаваць свет.
Ёсць заўсёды ў сучаснай талацэ арганізатары-актывісты, здольныя растурхаць “балота”. Не перавяліся, на шчасце, на зямлі беларускай людзі, здольныя аб’яднацца дзеля дапамогі іншым.
Кожны з нас неаднойчы бачыў аб’явы пра збор сродкаў у дапамогу хворым дзецям. Аднак многія яшчэ не звяртаюць на іх увагі, хіба толькі з боку цікаўнасці. А так звычайна робяць выгляд, што гэта іх не датычыцца, гэта не іх дзіця, не сяброў і не сваякоў. І вось ужо інфармацыя: дзіця памерла. А калі б кожны пералічыў няхай нават самую ня-значную суму – дзіця можна было б і выратаваць! Трэба ўспамінаць пра самых безабаронных членаў нашага грамадства не толькі ў дзень абароны дзяцей.
Так што – не праходзьце міма такіх аб’яў! Гэта проста высакародна, калі ты неабыякавы, калі бярэш удзел у лёсе абсалютна чужога для цябе чалавека. Не можа не радаваць, што такая дапамога ўсё больш актыўна пачынае развівацца. Людзі сталі ўсё больш звяртацца да грамадства. А з другога боку, у нашым цывілізаваным свеце ўжо своечасова нараджаюцца водгукі. Суайчыннікі адчуваюць патрэбу рабіць добрыя справы.
Як добра, што і ў ХХІ стагоддзі з намі побач засталася ўзаемадапамога. Менавіта талакой мы і сёння можам дапамагчы многім людзям рэалізаваць многія важныя праекты і задумкі. Зразумела, што дзяржаўнай дапамогі на ўсіх хапіць не можа, асабліва ў складаных эканамічных умовах.
Праяўляйце міласэрнасць адзін да аднаго, гэта не толькі дабрачынныя фонды, шчодрыя мецэнаты, гэта адкрытасць нашых сэрцаў, здольнасць прыйсці ў цяжкую хвіліну на дапамогу чалавеку.
Канстанцін КАРНЯЛЮК,
г. Віцебск
Комментарии