Гледзячы на паслужны спіс урача Капыльскай ЦРБ Ліны Антонаўны Пуставой, цяжка зразумець, як такое магчыма – паспяваць усюды і пры гэтым заставацца прыгожай жанчынай.
19 сакавіка 1947 года ў вёсцы Дусаеўшчына ў сям’і Антона Вайкуль, дзе падрасталі 15-гадовая дачка і 13-гадовы сын, нарадзілася дачушка Ліначка. Была такая маленькая і кволая, што адразу яе называлі божым анёлам.
З ранняга дзяцінства дзяўчынка любіла гуляць ў “бальніцу”. Лялькі і плюшавы мядзведзь былі за хворых. Уколамі станавіліся тонкія палачкі з чароту. З узростам ёй захацелася даведацца пра ўнутраную будову мышэй і жаб. Ужо ў дзіцячыя гады Ліна марыла, што стане хірургам, каб дапамагаць людзям.
Здольная да навукі дзяўчына скончыла СШ №2 г. Капыля з сярэбраным медалём. Можна было атрымаць і залатую ўзнагароду, але крыху не сябравала з фізкультурай – не дазваляла здароўе.
У 1965 годзе мара дзяцінства збылася. Ліна паспяхова вытрымлівае экзамен у Гродзенскі медінстытут. У час вучобы студэнтка-актывістка, камсамолка, першая прыгажуня курса сустрэла сваю другую палавінку: у яе закахаўся стараста групы, кучаравы Пуставы Валерка. Ах, якая гэта была цудоўная пара! Спачатку паміж маладымі людзьмі ўспыхнуў невялічкі агеньчык кахання, а затым разгарэлася полымя.
Вяселле адзначалі ўсёй групай. Перад дзяржаўнымі экзаменамі ў Пуставых нарадзілася дачушка Іначка. У 1971 годзе па размеркаванні сям’я Пуставых прыязджае на працу ў Капыльскую ЦРБ. Ліна Антонаўна працуе хірургам, а з 1976 года яшчэ і загадчыкам аддзялення пералівання крыві.
Вялікай радасцю ў сям’і Пуставых стала нараджэнне сына Віталія. Няпроста было з двума дзеткамі: накарміць, памыць і папрасаваць адзенне, дапамагчы падрыхтаваць урокі і выправіць у школу. Частымі былі і начныя дзяжурствы. Не падлічыць, колькі разоў прыходзілася падымацца ноччу, пакідаць хворых дзетак і ісці выконваць свой прафесійны абавязак.
І вось здарылася ў Пуставых бяда. Заўчасна пайшла з жыцця старэйшая сястра Ліны Антонаўны. І яна бярэ на выхаванне трох маленькіх дзяўчынак. Любові, ласкі і дабрыні хапала на ўсіх. Ніколі яна не дзяліла дзяцей на сваіх і чужых, ніколі не пакрыўдзіла сірот.
Праўда, бяда адна не ходзіць. У росквіце сіл памёр любы муж, клапатлівы бацька. Але гора не зламала гэту жанчыну. Яна і сёння па сваім жыццёвым шляху ідзе велічна і горда. А ганарыцца ёсць чым. Выхавала і дала вышэйшую адукацыю сваім дзецям. Сярод іх – урачы, педагог, юрыст і кандыдат гістарычных навук. Радуюць душу і сэрца ўнукі, асабліва самыя малодшыя – Сёмка і Лерачка.
Жыццярадаснасць, камунікабельнасць дазваляюць Ліне Антонаўне лёгка кантактаваць з людзьмі. Яна знаходзіць неабходныя словы спагады, каб зняць боль хвораму чалавеку. На твары заўсёды ўсмешка і добразычлівасць. У яе шмат сяброў, у якіх яна цэніць індывідуальнасць, шчырасць і адкрытасць.
За 41 год працы Ліна Антонаўна Пуставая неаднаразова ўзнагароджвалася граматамі, мела шматлікія падзякі ад кіраўніцтва бальніцы, Міністэрства аховы здароўя, неаднаразова заносілася на Дошку гонару. Урач-жанчына і сапраўдная маці з’яўляецца Ганаровым донарам Рэспублікі Беларусь. За добрае сэрца, залатыя рукі, уважлівыя і чулыя адносіны да людзей яе сёння ведаюць і помняць ва ўсіх кутках Капыльшчыны і не толькі.
На пытанне, што было галоўным за пражытыя гады, Ліна Антонаўна адказала: “Мой жыццёвы арыенцір – здароўе людзей! Калі бачу, што чалавек у настроі і з усмешкай, адчуваю натхненне і асалоду ад сваёй любімай справы”.
Барыс Дзенісюк,
намеснік дырэктара па вучэбна-выхаваўчай рабоце ДУА “Слабадакучынская СШ”
На здымку: Л. А. Пуставая
Комментарии