«Беражыце нашу Радзіму!»
Такія вершаваныя радкі ў сваім лісце даслала нам пастаянная чытачка і таленавітая аўтарка
Любоў Рыгораўна Мотуз з Капыля.
Вельмі прыемна, калі разумееш, што праца калектыву рэдакцыі знаходзіць цёплы водгук у жыхароў горада і раёна.
Вось што піша наша чытачка:
«Паважаная рэдакцыя газеты «Слава працы». Я ўдзячна вам за газету, вельмі змястоўную, цікавую, пазітыўную. Яна для мяне – як сонечны прамень. Мне дастаткова прачытаць хаця б адзін сказ, які кране за душу, і ў мяне ўжо ёсць пачатак верша. Пра што ў ім будзе гаварыцца, да пары да часу не ведаю. Думкі потым неяк самі з’яўляюцца. Так, у нашай газеце «Слава працы» за № 83 ад 28 кастрычніка 2023 г. мне вельмі спадабалася назва артыкула «Там, дзе клён шумеў…»
Крысціны Жогаль. Гэтыя словы не адпускалі ўвесь час. Што б я ні рабіла – варыла ежу, вязала рэчы – у мяне ў галаве гучала: «Там, дзе клён шумеў, быў бацькоўскі дом…» «Там, дзе клён шумеў, мы сустрэліся…» «Там, дзе клён шумеў, садок побач рос…» і так бясконца спявала сама сабе сваю імправізацыю, стараючыся не парушыць рыфмоўкі. І вось што атрымалася.
Там, дзе клён шумеў,
Асвяжыў дождж сцяжынку,
Па якой ты йшла,
А ў сэрцы гучаў «Мінуэт».
Там, дзе клён шумеў,
Ты яго аднойчы сустрэла,
Як усё стала інакш -
Ваш узаемны ў гэтым сакрэт.
Там, дзе клён шумеў,
Яго часта крокі гучалі.
Гэта рэха яго
Не хацела цябе адпусціць.
Там, дзе клён шумеў,
Ты яго зусім не кахала,
Адысціся сумела
І сцяжынку яму саступіць.
Там, дзе клён шумеў,
Засумавала сцяжынка.
На восеньскіх дрэвах
Сініцы свісцяць.
Там, дзе клён шумеў,
Сустрэча не паўтарыцца,
А халодны дождж лье,
І галінкі на клёне трымцяць.
На дачы летам 2023 года
Дзве лаўкі, табурэтка, крэслы, зэдлік
Былі растаўленыя ў паўкруг.
Гучала музыка, прыходзілі суседзі
У двор – газон нагадваў усім луг.
Малодшых класаў пяцера дзяўчынак,
Каб без справы час свой не губляць,
Рэпетыцыю сваю вялі паспешна
Перад тым, як будуць выступаць.
Ах, дзяўчаты! Насця, Аня, Вара
І Андрэйчыкавы дзве сястры,
Насценька з Ульянай, дужа схожы тварам,
Да чаго ж былі ўсе харашы!
У танцах групавых, і ў адзіночку
Чытанне «Усміхнёмся» вызваў смех.
Вядучая свяцілася, як сонца,
Замілоўвалі вы гледачоў усіх.
Потым: кветачкі, цукеркі, торцік
І марожанае – уся раскоша вам.
Ну, а покуль музыка гучала,
Працу гледачы далі нагам.
Мілыя, любыя шкаляты!
…І ўспомніла сябе я ў сорак пятым.
Было мірным без фашызма, лета,
Першае пасля вайны, пры гэтым.
Мы тады канцэрт падрыхтавалі.
Педагогаў з вуліцы сабралі,
Прымалі з радасцю канцэрт суседзі,
Аднак не мелі мы ніякай снедзі…
Дзякуй вам за то, што вы такія,
Поўныя жыцця і пазытыву.
Беражыце нашую Радзіму!
Бо яна ў нас усіх адзіна!
Комментарии